Omdat ik de laatste maanden in plaats van lid van de sportschool, sponsor van de sportschool ben geworden, bedacht ik dat ik maar weer eens moest gaan. Niet alleen om mijn sponsorgelden te verzilveren, maar ook vanwege mijn buikje, dat tot mijn grote schrik blijft staan. Dat staat niet mooi, in een strakke jurk. Het zal mijn 40 Up leeftijd wel zijn. Er vinden veranderingen plaats in mijn lijf en die zijn niet allemaal even positief. Maar we blijven vechten, dus daar ga ik dan maar weer, in arren moede, sporttas op de rug.
Een klasje bodyshape, want Zumba doe ik niet meer. Nog liever dood, Zumba was een helse ervaring. De bodyshapejuf staat al te trappelen en te springen bij de ingang. Ze lacht en heeft verschrikkelijk veel energie. Ik niet. Ik kom uit mijn werk, wil het liefst met een lolly op de bank hangen. Ik ben kapot. Maar positief blijven, ik krijg nu vast weer nieuwe energie.
Help! We moeten in formatie danspasjes doen, net als bij Zumba! Ik stel me verdekt op, helemaal rechts achterin, bij de spiegel. Nu ziet niemand dat ik in mijn eentje tegengestelde bewegingen, buiten het ritme om aan het maken ben. Totdat.
Juf roept, al dansend: “En nu een kwartslag om!” Nee nee nee, meer vooraan kan ik niet staan! Iedereen kijkt in de spiegel en doet netjes synchroon dezelfde bewegingen, behalve die Pannekoek rechts vooraan, die vrouw in die rare peacetuniek, die staat in haar uppie onduidelijke bewegingen te maken. Daar gaat je zorgvuldig opgebouwde zelfbeeld.
Gelukkig. Een matoefening. Iets met gewichten. Dit gaat best goed vind ik zelf. Vrolijk hef ik mee, al snap ik nog steeds niet, wat juf met “Twee! Om twee!” bedoelt. Juf doet een ronde. Enthousiast ga ik door met mijn gewichten. Bij mij staat ze stil. “Eén gewicht mag ook hoor,” zegt ze vriendelijk, “dat is helemaal niet erg.” Dat zegt ze tegen niemand, behalve tegen mij! Wat doe ik nu weer niet goed?
Ik begin mezelf onder het rekken en strekken vragen te stellen van het slag ‘waartoe ben ik hier op aard?’ . Zeker als het franse liedje ‘Papa waar ben je’ wordt gedraaid. Ondertussen zie ik om me heen allemaal onbekende soortgenoten ritmisch gehurkt op handen en voeten hun rug bollen en rechten. Erg Sartriaanser kun je het niet krijgen. Absurd is het leven. Papa, ou a tu?
Ik begin eindelijk door te krijgen wat ‘Twee! Om Twee!’ betekent. Je moet serietjes van twee bewegingen maken op het ritme van de maat. Maar dit liedje van Michael Jackson is nou net een van de weinige liedjes met driekwartsmaat. Het klopt niet.
Beneden in de kleedkamer trekt iedereen zwijgend zijn kleren aan. Wat heerst er eigenlijk een grafstemming in zo’n sportschool, ik ben een beetje pissig. Waarop weet ik niet. Waarom sponsor ik deze club?
Terwijl ik dit stukje tik, weet ik waarom. Omdat ik nog steeds mijn spieren voel. Omdat ik vanochtend zag dat mijn buikje strak getrokken is. Omdat de sportschool gewoon de illustratie is van: wie mooi wil zijn, moet pijn lijden. Vandaag trek ik mijn lange zwarte jurk weer aan.
Jurk, Michael Kors, schoenen, Christofoli
De sportschool deel 1: https://www.jurkenvanmaria.nl/jurk-in-de-sportschool/ Sportschool deel 2 https://www.jurkenvanmaria.nl/zumba-de-sportschool-deel-2/
