Tien jaar geleden, 2012. Ik voelde me een Oosterse prinses in deze jurk van Addy van den Krommenacker. Liep ik erin, dan waaiden de voile zijkanten op.
Ik was op een feest van de Persgroep op het Cruiseschip s.s. Rotterdam. De lichtjes van het feest waren al vanaf de wal zichtbaar. “Nu gaan we op de Titanic”, zei mijn geliefde, en hij bood me de arm. We liepen de loopplank op. We traden via de vestibule het feest binnen. Heerlijke gerechten stonden her en der op hoge tafels, obers bogen als knipmessen om de gasten wijn aan te bieden. Waar stond ook alweer die teletijdmachine van professor Barabas, voor ik hier binnenkwam? Er werd geproost, gelachen en gedanst. Mijn jurk zwierde om me heen. Er hingen kroonluchters van kristal. Aan het eind was er een groot vuurwerk. Veelkleurige sterren zagen we samensmelten, stralen en uiteenspatten. Kortstondig als het leven, je schittert even en bent weg.
De andere keer dat ik deze jurk droeg, was in Talamone, een klein Italiaans plaatsje dat op een rots aan de zee is gebouwd. Sinds de Etrusken is er niets meer aan Talamone gebeurd. Er staat een verweerde ruïne waar de oude huisjes omheen zijn gebouwd. Wat was het er stil. ’s Avonds hoorde je alleen de zee, die tegen de rotsen sloeg. Eens stond ik er ’s nachts op een rots over de zee te kijken. De voile panden van mijn jurk waaiden omhoog. De maan maakte het blauw van de jurk nog dieper. De zee spatte aan mijn voeten uiteen. Alsof ik daar tevergeefs stond te wachten op mijn geliefde. Misschien was dat ook wel zo. Maar dat wist ik toen nog niet.
Mag ik nog één keer in de teletijdmachine, maar dan afgesteld op tien jaar terug? Ik heb nog wel een mooie jurk.
Wat? Addy van den Krommenacker
Prijs, waar? : +/- €249,- Steps
tips
1 Wat te doen als je overdressed bent?
Dat kan je maar zo overkomen, weet ik helaas uit ervaring. Iets te enthousiast heb je je veel te mooie jurk aangetrokken. Vol verwachting ga je naar het feest. Daar aangekomen zie je dat iedereen gewoon zijn spijkerbroek met gympen heeft aangehouden. Er wordt spottend naar je gekeken. Wat nu? Er rest je maar één ding: Rug recht, borsten naar voren, loop statig maar vriendelijk naar binnen. Knoop zo snel mogelijk een praatje aan met iemand, en zeg in gezelschap (en zorg dat dit oprecht klinkt!) ‘Wat een leuke broek heb je aan! Is het een Levi’s?’ Als iemand dan zegt: ‘En wat heb jij een mooie jurk aan’, ben je gered. Wordt dat niet gezegd, drink dan nog een wijntje extra en blijf gewoon doen alsof het de normaalste zaak van de wereld is om zo’n jurk aan te hebben.
2. En wat als je underdressed bent?
Nog veel erger!
Het was op een internationaal journalistencongres in Brussel, zo’n 15 jaar terug. Iedereen liep in little black dress of driedelig pak. Behalve ik. Ik droeg een spijkerbroek en een soort huphollandhup T-shirt. Zonder het te willen, was ik overduidelijk het zwarte schaap. Ik keek om me heen, zag al dat perfect gestylde internationale journaille en dacht: ‘au.’ In arren moede heb ik mijn gedwongen rol van rebel without a cause zo goed mogelijk gespeeld.
Ongeneert stelde ik de misselijkste vragen op de persconferenties. En ging daarna weer zitten temidden van de bijna 1000 internationale collega’s. Wenkbrauwen gingen omhoog. Ik werd openlijk van top tot teen bekeken. Maar ik gaf een vette knipoog en blies er een mooie roze kauwgombel op. Wat moest ik anders? Toch heb ik sindsdien altijd een reservejurkje in mijn koffer.
Resumerend: speel bij underdressing je rol met verve. Maar probeer dit soort situaties in vredesnaam te voorkomen. Doe voor de zekerheid maar een extra zwart jurkje in je tas. Doe maar, je weet nooit.
