Dat ik met de Vormgever een afspraakje heb, zit allemaal besloten in de fractie van de seconde dat hij de deur voor me open deed. Ik ben bij een uitgever, voor stagebezoek. Ik heb een eind gelopen vanaf de tram. Er waait een bries van zeelucht, krijsende zeemeuwen vliegen rond. Mijn student heeft een mooie stagelocatie. Ik bel aan bij het witte pand aan de zee.
Die rare twilightzone van wachten voor een nieuwe deur, van dingen die staan te gebeuren (een beoordelingsgesprek van mijn student) en een wandeling die je net hebt afgesloten. Een leeg moment. Dan gaat de deur open. Ik zie en ruik MAN, een flits van borsthaar, geloof ik, of toch niet, maar ik kom hier voor stagebegeleiding, is deze oerman haar stagebegeleider? Ik begin van schrik te hakkelen.
“Eh… Hallo.”
“Hallo..” zegt ook de oerman.
“Ik kom hier voor stagebezoek. Zeg maar.”
Hij doet de deur open. Blijkt Art Director te zijn, hij is niet haar begeleider. Student stelt me voor aan hem en de rest van haar collega’s. Ik krijg een rondleiding door het pand. Ze heeft haar stage goed gedaan. Na een uur sta ik weer te wachten op de tram terug.
We hebben afgesproken aan het water, beneden, Vormgever en ik, bij het Oude Pothuys in Utrecht. Ik spied vanaf de brug of ik hem zie. Bij mijn groene jurk heb ik groene chearleaderslaarsjes aan. “Franse tokkielaarsjes,” noemde mijn collega ze vandaag. Ik twijfel ineens of ik die er wel bij aan had moeten trekken. Misschien moet ik gewoon weg. Nu kan ik nog terug. Maar ik ben te nieuwsgierig en heb er tegelijkertijd zin in, want we hebben ondertussen al veel briefjes heen en weer geschreven via de mail. Hij draagt een laagkruizige skatebroek voor pubers en ik Franse tokkielaarsjes. We zijn in evenwicht.
Ik sta bovenaan de trap en daal af. Waar is Vormgever nou? Ik kijk naar beneden in plaats van naar de treden. Dat had ik niet moeten doen. Met een enorm kabaal waarbij ik rauwe kreten slaak, flikker ik via mijn rug steil naar beneden. Het geroezemoes van pratende mensen beneden verstomt. Opengesperde ogen en handen voor monden. En dan die stilte. Neeneenee praat alsjeblieft door!
“Het gaat wel”, wuif ik helpende handen weg terwijl ik overeind krabbel. Het gaat helemaal niet. Mijn rug is gebroken. Het bloed gutst uit mijn arm. ‘Als het bloed maar niet mijn groene jurk bevlekt, dat is nu het belangrijkste,’ denk ik terwijl ik over het terras kruip, op zoek naar de Vormgever.
Daar is hij. Oerman.
Ik hou met mijn rechterhand mijn linkerarm dicht vanwege het bloed.
“Ik wilde een verpletterende indruk op je maken,” probeer ik met trillende stem een kwinkslagje te plaatsen, in de hoop de situatie nog enigszins te redden. Maar daarvoor is het allang te laat. Mijn lach is scheef en raar, vanwege de rugpijn.
De Vormgever kijkt. Geeft me een zachte zoen. Ik voel me rustig worden. Zou ineens wel willen huilen. Daar is een sterke hand op mijn rug.
“Ik haal een pleister,” zegt hij.
info:
jurk: Steps, Laarsjes: RaffleBoots
