Het coronavirus begint een langetermijneffect te krijgen. Geestelijk, mentaal. Mensen beginnen om te vallen. Anna is de eerste uit mijn omgeving. Ze belt de laatste tijd bijna dagelijks huilend op, omdat ze niet naar haar werk kan vanwege het thuiswerken. Niet dat haar werk zelf per se leuk was, maar ze is er goed in en ze heeft leuke collega’s. Die collega’s ziet ze nu alleen nog maar virtueel. Alleen het koude werk, zonder collega’s, maakt haar somber. Ze is niet de enige. Ik zie het steeds meer om me heen. Kerngezonde en geestelijk sterke mensen beginnen te crashen. De virtuele maatschappij zonder knuffels en overal afstand, begint ze op te breken.
Ik herken het, hoewel ik niet bij de zwaarst getroffen doelgroep hoor. Ik gaf mijn studenten de laatste weken half virtueel – half in het echt les. Kleine groepen, met een afstand van twee meter. De rest volgde het college op de computer. De leeropbrengst van de fysieke colleges, al was het maar half, was van alle kanten hoger. We voerden discussies, studenten haakten op elkaar in. De onderwijsvitaliteit was terug, de lol van studeren. Ook mij gaf het weer een boost, al was het op meerdere borden schaken (aanwezige groep en online ploeg) lastig. We kregen gezamenlijk steeds meer vaardigheid in het werken met combinatiemodel virtueel-echt. We projecteerden de online aanwezigen op de beamer, zodat iedereen ze kon zien. Ik hou mijn hart vast voor morgen. Misschien moeten de scholen weer dicht, moet alles weer online.
De mensen worden chagrijniger. Er beginnen kampen in de samenleving te ontstaan, van rekkelijken en preciezen. Ook op facebook zie ik het aan discussies onder mijn tijdlijn, en dat gaat alleen maar over mondkapjes. Kranten tekenen de polarisatie in de samenleving weer op en dat maakt het er allemaal niet beter op. Beide kampen verschansen zich of achter het vaandel van Veiligheid of van Vrijheid, beide partijen krijgen genoeg informatie om zich te voeden. Het R–getal is ons collectieve rapportcijfer voor ons gedrag. Dat R-getal moet je volgens mij trouwens niet als enige norm nemen. Het is een gemiddelde. Dus als persoon X 0 mensen besmet en persoon Y 24 (een superverspreider), is het gemiddelde 12. Als Bill Gates in een bus stapt, is de hele bus gemiddeld miljonair. Je kunt beter niet met een superbesmetter omgaan en zorgen dat je het zelf niet wordt.
Ik beweeg me nog steeds als een ninja door de straten, net als de rest van Nederland. Als ik moet hoesten of snuiven (moet ik altijd als ik van binnen naar buiten ga), probeer ik het angstig te onderdrukken, omdat iedereen meters bij me vandaan stuift, alsof ik melaats ben of ebola heb. Overigens doe ik het zelf ook als ik een hoester hoor kuchen, ik spring als een kikker zo ver mogelijk weg. In gezelschappen zijn er nog steeds die ongemakkelijke momenten: ‘hoi!’ met een vage zwaai, sommigen maken een Land van Ooitbuiging. Ziet er eerlijk gezegd behoorlijk bespottelijk uit. Ik mis de ferme handdruk, dat contactmoment waarbij je elkaar even in de ogen kijkt. Misschien komt die wel nooit meer terug. We weten inmiddels allemaal wat een bacteriënbroeinest onze handen zijn (wat overigens iets anders is dan virussen). Iedereen is elkaar een beetje vies gaan vinden. We worden steeds meer elkaars potentiële vijand.
Soms krijg ik een aanval van schuldgevoel: ‘Misschien heb ik het wel, zonder dat ik het door heb, en heb ik nu allerlei mensen besmet.’ Maar er is geen enkele aanwijzing dat ik Het. Heb.
Door al ons geroep en gewaarschuw vergeten we iets belangrijks. Zorg dat je een goede weerstand hebt en gezond blijft. Niet iedereen krijgt per definitie het corona, als je met het virus in aanraking komt. En áls je het krijgt, is het nog niet dodelijk. Er worden sneltests ontwikkeld. Zware patiënten kunnen steeds beter worden behandeld. Het vaccin is in de maak. Het virus kan niet tot in aller eeuwen eeuwigheid rond blijven waren, het gaat een keer weg. Laten we vooral nuchter en positief blijven.
Wat de jurk op dit plaatje met het verhaal te maken heeft? Niets. Het is gewoon een superjurk, die je door deze nare en rare tijden heen sleept. Zo’n jurk waarbij je blij bent dat hij aan mag. Ik heb hem bij LIVStores vandaan. Jurken maken blij, corona af niet.
jurk: D’étoiles casiopé , duurzaam geproduceerd, travelstof zodat hij overal mee naar toe kan en toch netjes blijft.
