Beste lezer!
Het is leuk, zo’n blog met cursiefjes over het vrolijke leven van een jurker uit Nederland, maar soms knaagt het. Daarom wil ik met jou, lezer, energie steken in iets anders dan onze fijne, welvarende leventjes. Hieronder de verklarende blog en de actie, waar jij voor bent uitgenodigd.
Met mijn zoon bezoek ik de Stasigevangenis in Berlijn. Ik draag mijn rode rokje, rood is de kleur van passie en vrijheid.
De gids laat ons de cellen zien van de politieke gevangenen, mensen zoals jij en ik. Ze zaten vast omdat ze wilden ontsnappen of omdat ze niet hadden doorverteld dat hun zus of vriendin wilde ontsnappen. Omdat ze met lipstick de naam van hun liefje op een Stalinistisch standbeeld schreven. Omdat ze in God geloofden en daar geen geheim van maakten. Omdat ze door hun partner verlinkt waren. Of om nog andere redenen. Daarom werden ze in de cel gegooid.
Kleine, koude cellen, met houten bedden, te klein om languit in te liggen (expres). Je kon met niemand praten, behalve met je ondervrager. Die had een psychologische training gehad. Eerst kwam een boze ondervrager je de huid vol schelden, daarna bood de andere ondervrager zijn excuses aan, gaf je een cake met koffie, stelde je wat gemoedelijke vragen over je gezin en je werk. Je had een warm gesprek. Dat had je in tijden niet gehad, in de koude cel zonder daglicht, zonder enig contact. Zo’n gesprek voelt als water op je verdorrende ziel. Waarschijnlijk zou ik alles eruit gooien wat ik juist niet zou moeten doen, omdat ik extravert ben en geen binnenvetter. Ik zou gek zijn worden van de eenzaamheid en waarschijnlijk binnen de kortste keren mijn hele familie er per ongeluk hebben bijgelapt.
Er waren hardere methodes. Dat je een nacht lang moest staan in het pikkedonker in een natte ruimte met natte kleren. Je weet totaal niet waar je bent. Na 24 uur werd je uit je cel gehaald, en moest je iets ondertekenen. Misschien wel je doodsvonnis. Bijna iedereen deed het.
Mijn zoon en ik zijn er stil van, zelfs een beetje misselijk. We gaan snel weer met de tram naar de stad om een Bratwurst te eten. Wij wel.
Wat ik hierboven opschrijf, gebeurde niet lang geleden. En het gebeurt nog steeds. Het had ons ook kunnen overkomen, maar toevallig hebben wij de mazzel dat we in een vrij land zijn geboren. Wat doen we met die vrijheid, behalve mooie jurken kopen en ons vrije leven leven?
Zij van Amnesty weten het niet (ik doe dit vrijwillig), maar omdat ik me door die Stasigevangenis realiseer hoeveel mensen onschuldig in de ellende zitten, wil ik je manen actie te ondernemen. Ga naar de site van Amnesty International. Er zijn diverse acties die je kunt doen, om politieke gevangenen te helpen. Geen praatjes maar daadjes.
