Ik had een asverstrooiing dit weekend. Los van het feit dat de aanleiding van een asverstrooiing altijd heel verdrietig is, is de uitvoering vaak knullig. Nog nooit heb ik een normale, eerbiedwaardige asverstrooiing meegemaakt, Je moet het officieel aanvragen, bij de gemeente, maar dat is veel gedoe dus dat doen de meeste nabestaanden niet. Zo geschiedt de asverstrooiing houtje-touwtje half stiekem ergens waar geen politie komt.
De directe nabestaanden hadden de as van de dierbare in mooie ijzeren potjes met een Oosterse Mozaïekprint gestopt. Het zijn eerbiedige blikjes. Ik ken ze, je kunt ze kopen bij de euroknaller op het Vredeburgplein voor 50 cent. Het probleem is, je krijgt ze niet makkelijk open. Daarom liggen ze vermoedelijk ook in de ramsj.
De asverstrooiing nam plaats in natuurgebied Amelisweerd. Het was mooi weer en een vrije dag, dus ook niet-asverstrooiiers hadden het plan opgevat naar Amelisweerd te gaan. Het was druk. De vrienden en nabestaanden moesten all over the place parkeren en op elkaar wachten. Eerst raakten we elkaar nog even kwijt, maar gelukkig is er whatsapp, zodat ook degenen met de Albertheijntas met de asblikjes uiteindelijk ter plekke was.
Op een bankje werden de aspotjes verdeeld. Er was geen stille plek te vinden, dus dan maar in de luwte bij de rivier. Er waren veel dagjesmensen, onstuimige honden en roepende baasjes. ”Cesar, àf!” Men besloot het te negeren en toch maar de blikjes te openen en in de rivier te strooien. “Hier kwam ze zo graag.” Dat klopt ja, maar om zeven uur in de ochtend, als de nevel nog over het water hing en het doodstil was, op een doordeweekse dag. Niet op een vrolijke lentedag om drie uur ’s middags in het weekend. Enfin. Het idee was goed.
Een intieme vriendin van de dierbare kon het potje niet open krijgen en toen uiteindelijk het potje toch met een schok open ging, viel alle as op de grond. Ze was al behoorlijk aangedaan, nu moest ze schokkend huilen. Snikkend keek ze naar de as die op de grond begon op te stuiven, zodat iemand anders moet hoesten. Een andere vriendin troostte haar. Die leerde van het gebeuren, ze vroeg of ik haar potje open wilde maken. Alsof ik daar beter in was. Na veel gefriemel en gewrik kreeg ik het potje open. De wind stond niet goed, dus het uitstrooien over de rivier werkte niet, Bij één woei alle as in het gezicht, maar meestal belandde het een beetje halvig tussen de paardebloemen.
Daarna wilden ze nog bij elkaar komen bij het pannenkoekenhuis, ter nagedachtenis van de overledene van wie ze net de as hadden uitgestrooid. Uitgeknoeid, zal je bedoelen. Het was zo vol bij het pannenkoekenhuis, dat ze in een rij moesten staan. De gesprekken gingen over de Oscaruitreiking. Ik besloot maar naar huis te gaan, ik stond niet heel dicht bij de dierbare, ik zou niet gemist worden. Het hele ritueel was eerlijk gezegd nogal een bummer.
Ik wil begraven worden. In een houten kist, die makkelijk verteert, in een linnen jurk die ook makkelijk opgaat in de natuur. Het liefst onder een boom, met een houten bordje dat over een jaar of tien ook niet meer te lezen is omdat het is vergaan. ‘Uit stof zijt gij, tot stof zult gij wederkeren.’ Je mag eventueel zonnebloemen of iets anders planten onder die boom. Maar niemand zal me hoeven te verstrooien.
