Aan het begin is het allemaal nog goed te volgen. We voeren gesprekken over leven en over werk, over weetjes en onweetjes, over nieuws en over ongein. We lachen. Er wordt geklonken en vleesch gegeten van de braai.
Totdat Jan zijn intrede doet. Hij is een duidelijke man met het postuur van iemand die van het leven geniet. De gastheer brengt ‘een speciaal wijntje’ naar Jan. Er wordt gegroepeerd. Men draait de wijnglazen rond, hangt met de neuzen diep in het glas. Nipt. En begint in onbegrijpelijke taal met elkaar te praten.
“Bossig, houtachtig.”
“Het is de vanille-ondertoon, die het bossig maakt.”
“Beetje saai vind ik, die vanilletoon.”
“Niet slecht, ik vind hem niet slecht.”
Veelbetekenende, ernstige blikken. De zinsbouw krijgt lyrische wendingen, met hier en daar een opvallende herhaling.
“Dat zuurtje staat me niet aan.”
“Juist mooi, lekker fel.”
“Het is een scherpe tante, een scherpe tante.”
In wat voor cultus ben ik nu beland, denk ik terwijl ik er voor waak dat er geen wijnvlek op mijn jurkje spat.
Maar het vlees rookt op het vuur. Ik ontmoet een man waarmee ik twintig jaar geleden had geschuiveld in de Vrije Vloer, vroega, toen de Vrije Vloer er nog was. Daarna heb ik hem nooit meer gezien. Vroega, ja. Toen we nog CAT II – bier in onze giechel mikten en louter naar het jaartal van de wijn keken om te checken of hij niet over datum was.
Op de achtergrond klinkt opgewonden geroep.
“Wat een naknaller heeft deze wijn!” roept iemand van de wijncove. Het is inmiddels twee uur ‘s nachts. De maan schijnt op het zwarte water van de gracht, en op mijn jurk. De stof lijkt een beetje blauwig, maar de felle kleuren lichten mooi op. Ik ga naar huis, ontketen mijn fiets van de brug. Tijd om te gaan, voor ik zelf de naknaller word.
