“Er is niets leuker dan je met iemand te verbinden,” zegt goede vriend Piet. “Je leeft maar één keer, het is toch mooi om dat samen te doen?” Hij heeft een liefdesrelatie van jaren. Ik vind het een gezond geluid.
Want bindingsangst is hip. Boeken worden erover vol geschreven (‘Liefdesbang’) en in grote oplagen verkocht. Vooral mannen komen er rond voor uit dat ze bindingsangst hebben. Ze hebben om de vijf weken een andere affaire, daten zich suf op tinder en facebook. Het gras bij de buren is altijd groener, ontdekken ze na een paar weken. Ze dumpen hun huidige affairette, soms netjes, soms lomp. – en hop, next. Ook vrouwen kunnen bindingsangstig zijn, of verlatingsbang, dat is de andere kant van dezelfde medaille. Hoe dan ook, bindingsangst en verlatingsangst zijn angststoornissen, het is niet gezond. Casanova’s of femmes fatales die van de één naar de andere hoppen, zijn gemankeerde mensen die leven in angst in plaats van in moed.
Is bindingsangst iets van deze tijd? Er is een overvloed aan potentiële partners beschikbaar op internet. Daardoor heb je het idee dat er altijd weer een andere, betere kans is. Het helpt niet mee. Daarnaast is het scheidingspercentage hoog, wat betekent dat er in de tweede ronde weer veel vrijgezelle mannen en vrouwen de markt op schuiven. Maar die hebben wel het één en ander meegemaakt. Soms zijn ze door die ervaring beschadigd, want de liefde van hun leven heeft ze aan de kant gezet. Die liefde waar ze zomaar, zonder enige angst voor waren gegaan. Van zo’n klap moet je herstellen en dat gebeurt niet altijd. Soms zit het nog dieper, een kind dat door een ouder op een cruciaal moment in de steek is gelaten. Maar moet je er daarom je handelsmerk van maken?
Handelen naar je bindingsangst (daar is zelfs een Van Dale woord voor: ‘scharrelen’) maakt het alleen maar erger. Relaties bestaan uit een eindeloos gejojo van nabijheid, afstand en breuk, en dan soms in herhaling (de knipperlichtrelatie). Er is pijn en verdriet, beide partijen lopen schade op. Het is zeker niet stoer om heel veel mannen of vrouwen “te verslijten” of “gebroken harten achter je te laten.” Iets afbreken is makkelijker dan iets opbouwen. Tientallen jaren is er gebouwd aan die stenen brug die twee gebieden aan elkaar verbond en de kloof overbrugde. Met dynamiet was hij binnen 8 minuten opgeblazen, de brug komt nooit meer terug. In plaats van de brug, is de kloof er weer.
Hoe dan wel? Ieder mens heeft angsten, het gaat erom wat je er mee doet. Ondanks je angst doorgaan, dat is krachtig. Bindingsangst omzetten in bindingsmoed, Je partner niet laten vallen, ook als het moeilijk is. Er gewoon voor gaan, met de bibbers in de benen.
Wat dit relaas met een jurk te maken heeft? Ik wandelde ooit in deze jurk met een man langs de singel, het was volle maan. Out of the blue zei hij: “Ik heb trouwens bindingsangst.” Hij kondigde preventief aan dat hij zou verdwijnen zodra het ergens op ging lijken. De man was inderdaad rap vertrokken, dat zal de oplettende lezer niets verbazen. Misschien maar goed ook. Een man met bindingsmoed in plaats van angst, die heeft karakter. De maan en de jurk zijn gebleven. Ik heb hem nu zelfs aan.
info: fotografie: Erik Meijers , jurk, Esprit, laarzen, Chi Mihara . Shoot in Amelisweert, Utrecht
