De schrijver draait op zijn stoel. We hebben bij hem thuis afgesproken. Hij zit in een verre boekenkasthoek, ik zit in mijn blauwe jurk op een witte tweepersoonsbank. Er is een dekje over de bank gelegd, zo netjes dat je het bijna niet ziet.
De schrijver draait en verzit wat af, daar aan de overkant, op zijn retrofauteuiltje . Ik interview. Ik kan me niet goed concentreren, ik ben afgeleid door onduidelijke dingen. Ook ben ik bang dat hij me niet goed vindt interviewen, omdat hij zelf ook doorlopend interviewt. Hij schrijft veel beter dan ik, vind ik. Schreef ik maar zo goed als hij.
Hij geeft veel te vaag antwoord op mijn vraag, en dat is niet handig voor mijn verhaal. Ik vraag wat door, hoofd op standje interviewen. Ik zie die mond. Mijn gedachten waaieren uit. Ik zie een bed voor me, een groot breed bed, waar ik opgeworpen word. Kaarsen staan er en het bed heeft spijlen. De schrijver trekt wild mijn kleren uit en ik … Hee, het is stil. De schrijver zegt niets meer. Wat zei hij eigenlijk?
“Waarom?” vraag ik, in de hoop dat ik uit zijn antwoord op kan maken wat hij daarvoor zei.
“Hoezo ‘waarom’?” vraagt de schrijver lichtelijk verbaasd maar ook geërgerd.
“Kun je dat laatste nog eens toelichten?”
Dat doet hij. Nu kom ik niet klem te zitten met mijn tekst.
fotografie: Erik Meijers
Het interview is klaar. Er komt bier ter tafel. Ik hoor mezelf verkapt opscheppen over een artikel. ‘Waarom doe ik dit?’ denk ik al pochend. Waarschijnlijk wil ik voorkomen dat de schrijver me een prutser vindt. Wil ik soms indruk maken? Ik lijk wel een man. Eigenlijk word ik ook ongemakkelijk van deze schrijver. Met zijn introverte gedoe en dat observeerderige. Hij vindt mijn blauwe jurk vast stom. Nou en. Wat bomt het wat hij van mijn jurk vindt. Ik wil naar huis. Ik pak mijn spullen in.
“Dag!” zeg ik terwijl ik van de trap naar beneden stommel.
Wat zou hij van mijn blauwe jurk vinden?
Jas (L) Lee
Hoed Borsalino
