“Ik hoop niet dat mensen een spuitbus bij zich hebben” zegt Sofie als ze mijn bontjas ziet. Ik heb een tweedehands bontjas gekocht. ‘Tweedehands’ moet er even bij, want ook ik heb een zekere scepsis tegen nieuwe bontjassen. Het idee van nertsen in kooitjes, zeehonden die doodgeknuppeld worden omdat je dan geen kogelgaten in het bont hebt, beter van niet. Maar als die jas er toch al is, reeds gebruikt en gemaakt – lekker warm! Zo is het dier niet helemaal voor niets gestorven.
Ik krijg verschrikte reacties. “Is dat echt bont?” vragen collega’s, studenten of voorbijgangers. Je ziet de schrik in hun ogen: “ik hoop dat ze ‘nee’ zegt.” Maar ze zegt ‘ja’. “Caviabont”, antwoord ik, om het effect te vergroten. Of: “wasbeertjesbont.” . En dan de onthutste blikken. Het morele dilemma dat er bij de toeschouwer ontstaat, is bijna zichtbaar. “Ze is best aardig, maarja, bont is toch echt afkeurenswaardig. Alleen foute bitches dragen bont, of zou zij ook een foute bitch zijn, heimelijk?” Er is een soort opluchting als ik zeg “Niet nieuw hoor.” De beste reactie zou zijn : “Geërfd van mijn overgrootmoeder,” want alles wat overgrootmoeders droegen op bontgebied, is op één of andere manier een stuk minder erg. Eén student zei, het was als compliment bedoeld: ‘Nouja, het lijkt gewoon nep.’
Hoe ik als mens sta tegenover dieren? We hebben een kat, zoals de trouwe lezertjes weten, waar ik een ambivalente verhouding mee heb. Maar al zeurt ze me mauwend de oren van de kop, ik zou nooit een tasje van haar maken. Ik eet uit principe weinig vlees, en zo biologisch mogelijk. De potvis is mijn lievelingsdier. Hij is prachtig, duikt van de oppervlakte 2000 meter de diepte in. Fascinerend. Stel dat reïncarnatie bestaat en ik mag voor straf (grote bek, bontjas), niet terugkeren als mens, doe dan maar als potvis. De kraai is een goede tweede. Ik ben niet tegen leer, tegen vlees of zelfs niet tegen bont, maar een dier hoeft niet te lijden onder een mens. Sowieso moeten we de wereld niet slechter achterlaten dan nu, dat zijn we verplicht aan onze kinderen. En nu beëindig ik dit stukje maar gauw.
Want ik zie een aluminium bierblikje op tafel staan. Ik doe niet moeilijk over een plastic zakje meer of minder. Dat ik met de trein ga in plaats van met de auto, is omdat ik geen rijbewijs heb, niet om milieuoverwegingen. Ik kan niet garanderen dat al mijn jurken van een kindvrije fabriek komen. En ik heb een bontjas. Als ik zo doorga, mag ik blij zijn als ik als wasbeertje terug mag komen in een volgend leven en we weten allemaal hoe de wasbeertjes eindigen…
Bontjas, Episode, bontmutsje, Bonté Amsterdam, laarzen, Sacha. Fotografie: Kilian
