Plezier is een rode draad die ik hier in Vallebona ontdek in de twee weken dat ik hier zit. Vallebona is een klein sprookjesachtig plaatsje aan de Ligurische kust van Italië. Smalle straatjes, klimmen en dalen, veel bloemen en weinig toeristen. De straatjes zijn zo smal, dat je er met de auto niet in kunt.
De tendens is om vooral niet te moeilijk doen. Als het niet kan zoals het moet, moet het maar zoals het kan. De laatste optie is meestal de makkelijkste, en die wordt dan ook het veelal gekozen. De burgemeester (piercing, peuk) en de priester zijn dagelijks in het dorpscafé te vinden, ik heb al eens met ze gepraat.
Er was een processie, een paar dagen geleden. Het beeld van de Heilige Lorenzo werd een rondje om het dorp gedragen, de dorpelingen, inclusief ik, sjokten er achteraan. Sommige priesters hadden een rol, zoals Lorenzo dragen of het kruis met Jezus, andere priesters waren er bij om voor mij onduidelijke redenen. Bij de parkeerplaats stond de hele ploeg stil om tot Lorenzo te bidden voor ons arme zondaars. Daarna ging de groep in een iets hoger tempo terug naar de kerk, alsof ze ergens zin in hadden. Bij de kerk renden de priesters naar binnen om zich om te kleden, beneden werd de wijn en prosecco aangerukt die in plastic bekers van hand tot hand ging. En daarna was het dansen en feesten tot ver na zonsondergang. Wat Lorenzo voor ze betekende? En of ze geloofden? Vonden ze een grappige vraag. Een vastgoedhandelaar vertelt: “Als je in Italië niet religieus bent, is het lastig zaken doen. Hier is dat met elkaar verweven.” En hij nam nog een stuk pizza.
Gister heeft de Valleboonse fanfare een concert gegeven. Een paar muzikanten kende ik al, nog van de processie. De fanfare bestond op één na uit mannen. De enige vrouw, een moeder die haar baby 1 minuut voor aanvang afgaf aan oma, was de aanvoerster van de fanfare en ze speelde goed klarinet. Dat kon je niet van iedereen zeggen. Er werd nog wel eens een noot scheef geblazen op cruciale momenten. Maar iedereen deed zijn best, er werd hard geklapt en de mensen hadden lol. Daarna kwam er weer wijn en prosecco. Ook nu werd er gedanst.
Het is een gemeenschap. En de kerk beweegt daar in mee, soms door oude tradities, soms door gewoon te faciliteren. Ik weet eigenlijk niet hoe groot de rol van de kerk hier is. Er komt elke dag een groepje vrouwen naar de mis die na afloop samen iets gaan drinken bij het dorpscafé. Ze zingen de rozenkrans zonder begeleiding (Santa Maria, madre di Dio, prego per noi) als een soort herhalende mantra. Maar de verbinding en de gemeenschap is de leiddraad, niet andersom. Vallebona bestaat uit een aantal families die regelmatig met zijn allen (grootouders, kinderen, kleinkinderen, hond) gaan eten bij de pizzeria of het dorpsrestaurant. Die families samen vormen weer een grotere gemeenschap. Heel organisch allemaal.
Donderdag, als ik weg ga, is het Maria Hemelvaart. Ik weet nu al hoe die dag gaat verlopen. Helaas zit ik dan al in de trein naar het Noorden, waar alles anders werkt.
