Nog een paar weken… Zeerijp
Ik was een jaar of zeven, kortgeknipt Otjehaar, en ik stond op de rand van de hoge duikplank. Het water was peilloos diep onder me. Achter me riepen de kinderen dat ik op moest schieten, er stond een hele rij. Als ik zou springen, zou er kans zijn dat ik het niet zou overleven. Te diep! Ik durfde het echt niet. Maar “angst is een slechte raadgever,” volgens mijn moeder en mijn broer zei: “Als je iets niet durft moet je het júist doen.“ Fuck de angst, doen! En dus sprong ik. Dat magische gevoel van de lucht die langs je lichaam blaast, van even vliegen en daarna het water in, diep, bubbels om je heen. Het was eng maar geweldig. Binnenkort moet ik weer van de hoge duikplank spingen. De duikplank van een one-womanshow .
Dat moment is 17 tot en 20 juli op Lusifemia in Zeerijp. Het betreft een cultuurfestival voor vrouwen in Groningen. Of ik zo grappig ben, is de vraag. Op de schaal van graftak tot clown zit ik ergens in het midden. Ik moet zeggen dat ik vrij impulsief ‘ja’ heb gezegd tegen Marleen en Paula, die dit festival organiseren. Fuck de angst, doen! Ik wil namelijk iets vertellen. Anna zei ooit, toen ik weer eens van wal stak in café De Rat: wanneer ga je nou een keer in het openbaar iets vertellen. Officieel, zeg maar? Als ik naar cabaretières kijk, kun jij dat ook.
Met dat laatste ben ik het niet eens, want de meeste cabaretières zijn zo goed, dat ik het toeven in hun schaduw nog een eer vind. Ik streef dan ook niet Carré na. Het wordt om te beginnen Zeerijp. Bij de theaterschool in Utrecht volg ik les in Kleinkunst. Er is nog behoorlijk veel werk aan de winkel voor mijn show. Ik heb nog niet eens een lied.
Er is een moment dat je de trap beklimt van de duikplank. Dat je denkt, nu moet ik gaan springen. Niemand dwingt je. Het moet gewoon. Zo is het ook met deze show. Het kan misgaan, net als je op je buik terecht kunt komen als je van de duikplank springt. Misschien wordt het een flop. Maar flaters horen bij het leven. Sterker nog, mijn leven is een aanéénrijging van blunders, als je in retroperspectief kijkt. Ik struikel blunderend door het leven.
Maar misschien zal ik de lucht om me heen voelen suizen en in het water terecht komen, even heel diep onder water gaan en weer boven komen en me intens gelukkig voelen, want ik leef! Als je iets niet doet, weet je ook niet of je het kunt.
En nu weer verder met de voorbereiding.
info over festival Lusifemia in Zeerijp op: klikkerdeklik
foto, Danique Koenders en jurk van Caroline Biss
