“Een orgastisch moment” noemde de Utrechtse schrijver Ronald Giphart de voorbijgang van een tourrenner tijdens de Grand Depart. Er zit misschien wat in. Relaas van een gejurkte toeschouwer de day after.
Ik heb net mijn zoon achter de tv vandaan gesleurd. “Je gaat niet achter de TV zitten terwijl de tour hier twintig meter vandaan voorbij komt.” spreek ik moederlijk streng. Mijn dochter heeft geappt dat ze er aan komt, ze fietst anti-tourgewijs (traag en slalommend) ergens door de stad.
We lopen naar de straat. Een paar studenten zitten in de dakgoot en aan de rand van de straat hebben buurtgenoten en Rotterdammers zich verzameld. Alweer Rotterdammers. Zaterdag ook al, aan de Maliesingel. Aan de overkant zie ik een vrouw in een prachtige jurk lopen met een bloem in het haar. Een medesektelid, dat zie je meteen.
Ik sta gereed met mijn camera en heb al een vluchtplan, omdat de bronnen elkaar tegenspreken over hoe de renners zullen rijden. De één zegt links én rechts van de vluchtheuvel, de ander zegt ‘alleen rechts’. Mocht het toch links en rechts zijn, dan zal ik zoon een enorme duw geven, het zal secondenwerk zijn. En ‘de tour gaat altijd door’ heeft een toeschouwer al onheilspellend gezegd. Ik zal het vermoedelijk niet overleven, als de tour toch over de hele breedte gaat rijden. Als een tank zullen ze over me heen fietsen, mijn naam zal vergeten zijn voor ze voorbij zijn. Terwijl ik dit alles bedenk (‘jij ook altijd met je rampscenario’s,’ zegt zoon) doemen ze daar op.
Ik gebruik dat woord ‘opdoemen,’ niet vaak omdat het te mooi is om te pas en te onpas in je tekst te proppen. Als er iemand in een verhaal gaat opdoemen, dan weet je het wel. Net als nu. Achter de brug doemt het hoofd van de koploper op. Herstel, van twintig renners, ik bedoel honderd… hee, mijn camera waar zit het knopje? De helikopter pal boven ons, we horen de wieken. Ik voel een windvlaag en richt mijn camera. Te laat! Ik zie alleen gebolde ruggen aan de horizon verdwijnen, als een horde weg galloperende gnoe’s. Mijn jurk wappert nog een beetje na. Daar sta je in je goeie jurk.
Was dit het orgastische moment van Giphart? Het was een heel kort orgasme. Uit een studentenhuis boven horen we “Zijn ze al geweest?” “Ja,” zegt de huisgenoot vanaf de dakgoot. Een verkreukeld gezicht met waaihaar verschijnt uit het raam. Momentum gemist. Wij niet. Dochter heeft zich op duistere wijze toch rond de renners weten te slingeren (hoe, eigenlijk?) en zich bij ons gevoegd.
Wij waren op het juiste moment op de juiste plek en we praten nog een uur door over een moment van een paar secondes. Alles in het leven is onvertaalbaar en onherhaalbaar. Als je er maar bij bent.
foto’s: Kilian
Info: jurk, Yaya, sandalen, Michael Kors
Meer foto’s zien van de tour? Ga hierheen (en like de pagina even)
