Als je een speciale reisgenoot hebt, is er een kans dat één van de twee een afslag neemt. Omdat je een andere bestemming hebt, of gewoon, omdat de ander zijn koers moet wijzigen. Dat is bij ons gebeurd. De reisgenoot en ik reizen niet meer samen.
Drie en een half jaar hebben we samen door het leven getrokken. Een tijd lang dachten we, misschien blijven bij elkaar tot onze dood. We wandelden hoe dan ook in de zon, wezen elkaar op de mooie gebieden. We pakten elkaars hand vast.
Wat hébben we gereisd. Van Buenos Aires tot Parijs, van Suriname tot Valencia. We zwommen in de azuurblauwe zee, nadat we met een kajak ons eigen privélagune hadden gevonden, we hingen op terrassen in Berlijn en slenterden door Milaan en Genua. We kwamen thuis in Utrecht. We leefden.
Ons tempo is verschillend en ook ons reisdoel. Dan komt er op een gegeven moment een kruispunt waarop je besluit dat je allebei een andere kant opgaat.
Op het kruispunt namen we de beslissing. We spraken af dat we elkaar in december nog een keer zouden zien om elkaar te vertellen hoe onze reis was, zo zonder elkaar. We konden elkaar maar moeilijk loslaten. Toch gingen we. Hij had zijn James Dean – jas aan en zijn tas in zijn hand. Het regende buiten en het was donker, alleen de maan scheen. Zo zag ik hem een paar weken geleden weglopen, zijn eigen pad, tot hij opgeslokt werd door de nevel van de regen en de nacht.
Ja, ik mis mijn reisgenoot. Zijn hand in mijn hand, zijn arm om me heen. Zijn glimlach. Ik denk: hoe zou het met hem zijn? Maar als ik ‘s ochtends in de trein naar mijn werk ga en de mist nog over de rivier hangt weet ik, al ben ik nu alleen, ik reis verder. Het is goed. En ik had de afgelopen reis met hem niet willen missen.
