Er moest een foto komen, maar ik had geen fotograaf. Dus besloot ik gebruik te maken van de zelfontspannerfunctie op mijn spiegelreflex, en te hopen op een beetje mazzel. Op naar het Geertekerkhof. Daar is het mooi en vooral rustig. Ik vind het namelijk een beetje gênant om midden in de stad uitgebreid jezelf te fotograferen. Staat narcisistisch en dat ben ik volgens mij niet. Meestal niet.
Al dit fotogedoe gaat om de jurk die ik aan heb. Een linnen jurk, ik vond hem bij Livstores in de Twijnstraat. Zoals de trouwe lezertjes weten, ben ik een fan van linnen.
Lees ook
Linnen draagt heerlijk, in zomer én winter. De kreukels zijn juist de charme van linnen. Als je toch geen kreukels wilt, maar wel linnen, moet je een linnenmix kopen, linnen met viscose bijvoorbeeld. Maar ik dwaal af. Terug naar de foto.
Ik zet mijn (dure) Nikon op een wankel paaltje, mijn telefoon er schuin onder geschoven, zodat het beeld niet scheef hangt. Het is beholpen, maar misschien heb ik mazzel. Er spelen kinderen op de achtergrond. Ik overweeg te vragen of zij willen fotograferen, maar ze zijn nog zo klein dat hun handjes niet eens om de camera passen. Die rondspringende kindertjes in de stad maken een Ot en Siensfeer. Al zijn ze niet aan het hoepelen maar aan het touwtje springen. De camera staat wankel, maar het gaat zo wel, met de zelfontspanner. Een man komt voorbij met zijn vrouw. “Ga je jezelf uitgebreid fotograferen?” zegt hij, terwijl hij er eens rustig voor gaat staan, alsof ik een acrobaat ben die een kunstje doet.
Shit. De narcistische indruk. Het hele selfiegebeuren vind ik rieken naar zelfverheerlijking. Tieners doen niet anders dan zichzelf de ganse dag fotograferen, daarna flikkeren ze zichzelf de wereld in via instagram en snapchat zodat al hun vrienden en in theorie de rest van de 7 miljard medemensen die foto’s kunnen liken. Wij deden dat vroeger niet, toen alles beter was. Wij deden eindeloos pac man en pc -happertje of voerden onze tamagotchi. Ook al zo zinvol.
Hoe dan ook ben ik op dit moment erger dan mijn eigen pubers, want ik maak een selfie met een spiegelreflex. Niet zomaar even tussendoor, in de loop van het leven, met een uitgestrekte arm en een pruilmond in een voortdenderende bus, maar uitgebreid poserend. De kijkende man staat daar nog steeds. Ik wilde dit heimelijk doen. Laat hem oprotten. Maar nee, hij gaat erbij zitten, om mijn zelfexposure nog beter te bezien. Ik ben geen attractie! Daar komen weer een man en een vrouw aangelopen. Ook zij staan stil. Ik wil geen publiek!
“Zal ik fotograferen?” zegt de man. “Hij is fotograaf,” knikt zijn vrouw. Dat is een ander verhaal. Deze voorbijganger blijkt geen voyeur te zijn maar een beroemde fotograaf, Han Ernest himself. Hij fotografeert muzikanten en BN’ers. Vooral zijn foto’s uit het ‘vrije werk’ zijn beroemd, ze hebben stuk voor stuk potentie om iconisch te worden. Wat een mazzel! Voortvarend neemt hij de camera ter hand en begint te schieten. “Moet de foto ten voeten uit?’ vraagt hij terwijl hij me de Springweg in dirigeert. Soms komt er ineens een topfotograaf uit de hemel vallen. Hoe verrassend is het leven.
Over de jurk
Deze linnen jurk is qua model en stof (linnen) een oerjurk. Grijs, goed te combineren met ofwel een laars of een pump. Ik haat sneakers, maar in theorie zouden die ook onder deze jurk kunnen. Ik vind het een journalistenjurk, overal inzetbaar. Netjes of werk. Omdat het linnen met reliëf, dus gekreukt, is geweven, hoef je hem niet te strijken. Verkrijgbaar bij Livstores, Twijnstraat 41 Utrecht .
Lana (het merk) is ecologisch en duurzaam. Linnen is sowieso al een duurzaam product, gemaakt van vlas. Voordat katoen, een uitheemse stof, haar intrede deed, liep iedereen hier in linnen. De jurk is in Europa gemaakt. Ook een fijn idee, als je besloten hebt niet meer mee te doen aan de uitbuiting in de kledingbranche, maar wel van mooie kleren houdt.
p.s.: like en deel ons op facebook!
