40 volle nichten en neven heb ik van moeders kant, Elise is er één van, als dochter van een broer van mijn moeder. Ze houdt van hysterische jurken en gestoorde schoenen, net als ik. Ieder jaar organiseren de vrouwen uit mijn familie een MoDodag. Elise had de laatste georganiseerd, ik een keer eerder.
Elise maakt het zo mogelijk nog bonter dan ik, ze heeft schoenen met ijsjeshakken (wil ik ook!) We lopen door Utrecht, overleggen niet eens over welke winkels, want dat weten we toch al.
“Waarom doen we dat eigenlijk, elk jaar weer een vrouwenfamiliedag? En waarom komt iedereen?” mijmeren we. We besluiten dat we herkenning zoeken. Bij al die nichten en tantes zie je iets vertrouwds, het bloed kruipt waar het niet gaan kan. “En het is natuurlijk altijd lachen, vrouwen bij elkaar,” constateren we. We herinneren ons de vorige keer, toen we gelijk een zwerm spreeuwen in het plaatselijke museum waren neergestreken. Niemand had ook maar iets van het museum gezien, we waren alleen maar aan het praten. Als wij komen, berg je dan maar, want de meesten van ons zijn niet het type verlegen-meisje-hoe-heet-ze ook-alweer. Ook niet de schoonzussen en – nichtjes, want soort zoekt soort. Als wij komen, is het gedaan met de rust. En wordt het omzet draaien, dat ook.
Elise heeft een rode polkadotjurk aan. Ik heb ook een rode polkadotjurk, maar hij is net iets te strak geworden. Daar kun je twee dingen aan doen: of wat ruimer maken of afvallen. Ik kies voor het laatste, want ik weet niet hoe ik de stof moet uitleggen. We lopen door de stad. Willekeurige soortgenoten zeggen voortdurend tegen Elise “Wat heb je een práchtige jurk!” Ik gun haar dat van harte. Het is ook geen enkel probleem dat niemand iets zegt over mijn groene kikkerjurkje, het verschil moet er blijven. Ik ken mijn plaats, met mijn inschikkelijke karakter. Maar die rode polkadotjurk van mij moet nu dus wel uit de kast, misschien kan ik hem toch verruimen. Afvallen toch even niet, moet ik stroopwafels laten staan.
Twee tassen met jurken verder en onderweg naar de volgende jurkentoko, proberen we te definieren wat De Kirp (jargon voor een lid van de Kirpesteinfamilie) is. We komen er niet uit. “Misschien zijn we een beetje eigenwijs,” besluiten we terwijl we onder een marktkraam doorkruipen, omdat dat een kortere weg is.
Info: jurk, Collectiv, laarzen, Tony Mora.
foto: Marieke van Willigen
