Hoe vaak ik niet uit heb moeten leggen dat ik niet drink. Maar ik heb helemaal geen uitleg. Het heeft geen speciale reden, op een gegeven moment ben ik er gewoon mee gestopt. Ik was klaar met mijn eigen liederlijke gedrag en dat van anderen, met de katers, met alles. Klaar met die mannen die in een poging intiem te worden, voorover vallen omdat ze hun evenwicht niet meer kunnen bewaren. Ik had genoeg van de drankverhalen, die van de zuipschuiten onderling de volgende dag. Ze zijn vergeten hoe sneu ze waren, of misschien juist niet. De sneuheid schept een soort verbondenheid.
De vrijmoedigheid onder invloed maakt geen helden op sokken, erger, helden op drank. Kunstmatig vrolijk, draaiend op hop en gedestilleerd. In het dagelijkse leven hebben ze niets te melden, of dat durven ze niet, wegens introvertie. Mijn eigen gedrag onder invloed verdient ook niet echt de schoonheidsprijs, dat lees je hier.
Kortom: jaren geleden ben ik met de drank gestopt. En ik zie geen reden om weer te beginnen.
Hier in Zweden wordt ook niet veel gedronken. Dat bevalt me. Geen lallende mannen op de straten, geen alcoholisten die met blikken bier in lege bushokjes zitten. Geen huilende vriendinnen in de kroeg, verwikkeld in een héél persoonlijk gesprek, geen duo’s die bekken en kotsen tegelijk in een hoek van het café. ‘Een saaie boel daar in Zweden’ zullen de drinkenden onder ons zeggen, maar dat vind ik niet. Het is hier niet zoveel anders dan in Nederland.
Er wordt hier ongetwijfeld illegaal gestookt. Er zijn vast uitwassen in Noord-Zweden, want daar wordt je niet vrolijk van de lange, donkere winter. Ik kan me voorstellen dat mensen er van ellende naar de fles grijpen, die dus onbetaalbaar is en daarom in arren moede zelf aan de slag gaan met mout en hop en stookketels (of hoe je het maken mag).
Ook moet ik toegeven dat ik uit een soort rebellie soms zin heb om hier en plein public een fles aan de mond te zetten, geen glas, maar een fles, en die leeg te klokken. Mond afvegen en door. Maar het is een puberale neiging die nergens op slaat, dus ik doe het niet. Ook om de praktische reden dat ik niet drink en niets gewend ben. Ik zou waggelend, huilend en zingend mijn pad vervolgen, waarschijnlijk de verkeerde kant op. Naar Noord-Zweden in plaats van naar de camping van mijn broer. Ik geef dus niet aan die neiging toe. Ik hou het op soberte.
