Je kunt duizend kilometer naar Italië reizen om in een andere wereld te zijn, wat ik over een paar weken ook ga doen, maar in wezen zit die andere wereld om de hoek. Bijna elke ochtend ga ik zwemmen in de rivier bij mijn huis.
Er zijn in de stad een paar groepen die totaal langs elkaar heen leven, constateer ik als ik door de rivier naar mijn huis zwem. Eerst ga je een eindje langs het riet, daarachter staan de flats waar ik vroeger heb gewoond en waar de kinderen zijn opgegroeid. Langs de kant en in de bomen zijn dieren in de weer. De dieren en de mensen in een stad gaan los van elkaar hun gang. Sterker nog, ik let niet zo op dieren. Ja, soms ben je als mens met ze in conflict. Je zet een muizenval. Slaat een ouwe mug dood. Soms hoor je de vogels zingen en je denkt: “Wat klinkt dat mooi!” en zet vervolgens je computer aan. De dieren en de mensen hebben verder weinig contact met elkaar.
Als ik ’s ochtends in de rivier zwem, maak ik elke keer weer kennis met de parallel universe van de dieren. De familie gans gaat het water op, om daarna te ontbijten. Een kraai heeft met haar partner iets uit het water gevist, de zoon (of dochter) scharrelt elders in het gras, hij wordt erbij geroepen. Men is doende, in de dierenwereld. En men is ook nieuwsgierig. Regelmatig zie ik in een boom een kraai kijken. Het is hier toch echt wel volmaakt rustig. Ik hoor het geruis van de snelweg op de achtergrond, maar dat wordt overstemd door het geruis van het riet.
Straks zwem ik de stad en het leven weer in. Ik zal zien, horen, ervaren. Maar elke ochtend, als ik uit het water kom voordat het leven begint, realiseer ik me dat ik niet meer en niet minder ben dan een onderdeel van het geheel. En dat is een veilig gevoel.
