Noem het slordig dat ik er niet aan gedacht heb contant geld mee te nemen naar het middeleeuwse dorpje Vallebona in Italië. Francesca van het pizzarestaurant is al niet de toeschietelijkste: ‘Ik spreek geen Frans of Engels. Alleen italiaans.” En ze kijkt niet of ze daar ooit verandering in gaat brengen. Als ik ook nog eens niet meer dan een pinpas heb en alleen cash blijk de kunnen betalen, vrees ik voor de toorn van Francesca. Maar die blijft uit. “Breng het maar een keer, ” zegt ze laconiek.
Tuurlijk! zeg ik, ik geef haar mijn kaartje als blijk van betrouwbaarheid. En verder ben ik van zins de schulden als de wiedeweerga af te lossen. Zo snel mogelijk pinnen dus. Probleem twee: Hoe kom ik van de berg af zonder cash voor de bus? Ik vraag het aan de waardin van het dorpscafé. Ze staat achter de bar en is voorraden aan het aanvullen. Het is inmiddels 36 graden, de meeste mensen houden siësta, op een paar verstokte alcoholisten na. “Hier heb je een buskaartje. Betaal later maar.” zegt de waardin. Eén van de mannen roept: “Ik breng haar wel naar Bordighera met mijn Vespa!” Hij neemt nog een slok Pino Grigio en begint wankel op te staan. “Hoeft niet,” zeg ik, maar gelukkig schiet de waardin me te hulp: “Er wordt hier niemand weg gebracht. Ze gaat met de bus. Basta.”
Hoe aardig en vol vertrouwen, alles. Zijn we in Nederland minder vriendelijk? Vast niet, maar alles is bij ons zo afgeregeld, dat er geen reden is om aardig te zijn voor mensen. Hoewel. Ik herinner me dat er vroeger altijd wel iemand was die me hielp met de tweelingwagen uit de trein. Laten we leren van de Italianen ut Vallebona, aardig zijn en onze medemensen vertrouwen. Het maakt het leven mooier.
