“Hebben? Ik heb het niet meer nodig. Ik zit in de overgang.” zei Sofie gister terwijl we in haar tuin genieten van de zomer. Ze dumpt twee balen maandverband en drie grootverpakkingen tampons op tafel. “ Gezellig, tampons bij de wijn” zegt Anna, terwijl ze een doosje super pakt. Clair stopt maandverband met vleugels in haar tas. Het is zover. De eerste uit onze vriendinnengroep zit in de overgang.
Het is mijn grote vrees: de overgang. Op mijn werk, zaten er in de prehistorische pre-coronatijd twee overgankelijken op de kamer. De een gilde dat het raam open moest midden in de winter en tegelijkertijd blèrde de ander dat de verwarming op tien moest. Gek werd ik ervan. En dan heb je ook nog ‘de onzichtbare leeftijd’ volgens één van die collega’s, de leeftijd van vrouwen boven de 50. Je telt een jaar of zeven niet meer mee. Men luistert niet meer naar je, gedoogt je maar neemt je niet meer serieus. Men ziet je domweg niet meer. Word je als vrouw echt senioor, zeg boven de 60, dan is het weer o.k.
Ik neem de proef op de som. Voor dit stukje zoek ik op internet naar rechtenvrij beeld, en ik tik alleen de zoekterm “vrouwen” in. Ik vind alleen maar foto’s van mooie (meestal sexy) vrouwen van tussen de twintig en dertig jaar. Tik je de zoekterm “mannen” in, dan vind je een grote diversiteit van oude en jonge mannen, in allerlei hoedanigheden. Ook in films worden interessante vrouwenrollen meestal vervult door dertigers en twintigers. Jeugdige schoonheid zit blijkbaar aan ons vastgeplakt. Maar we zijn veel meer en veel diverser dan dat. Het voelt oneerlijk.
Ik ben het overigens niet met mijn collega eens dat vrouwen boven de vijftig onzichtbaar zijn. Ik trek juist op middelbare en oudere vrouwen. Ze hebben meer wijsheid en rust dan mijn leeftijdsgenoten. Ze hebben nooit hofmakerige bijbedoelingen, zoals oudere mannen soms wel. Die schor kraaiende haantjes met doffe uitvallende veren. Dat soort man is eerder bespottelijk zonder dat hij het zelf door heeft. Dit gedrag zie ik bij vrouwen in ieder geval niet, die lijken professioneler.
Misschien tel je als 50+vrouw minder mee voor sommige jonge, mannelijke collega’s. De jongere Thierrybaudetachtige types, druk in de weer met hun eigen testosteron onder het mom van intellect. Is dat erg? Laat ze toch roepen en trommelen op de apenrots en vechten voor een rang hoger, zolang ze bedrijfsmatig maar niet teveel schade aanrichten. Voor dat laatste heb je de 50+ ers weer. Ik heb op mijn werk nooit gemerkt dat 50+ vrouwen onzichtbaar zijn. Maar los daarvan voelt de overgang voor mij als veertiger als een onheilspellend avontuur waar ik niet naar uitkijk. En nu heeft Sofie als eerste van ons het rampgebied betreden.
Anna, die net verkondigde dat ze de seks zo miste nu haar relatie uit was en dat ze gigolo’s te duur vond, is angstvallig stil. Ze is overigens ouder dan Sofie. Sofie zegt dat ze niet meer taalt naar seks. Ze doet het nog wel met haar vriend, “maar voor hem. Anders is hij helemaal niet meer te doen. Ik vind er geen bal meer aan.” “Geen bal in de overdrachtelijke zin dan,” probeert Clair het luchtig te houden, maar niemand lacht. We willen allemaal vrijen tot we er bij neer vallen, vrijen is leven. En als onze vriendin dan verkondigt dat de lust haar is vergaan, zijn we allemaal een beetje stil. En bang, misschien wel. Of heeft de divaleeftijd ook voordelen?
