Er komt een punt in je leven dat je onder ogen moet zien dat een bikini en korte minijurken niet meer kunnen. Je ziet er anders uit dan toen je twintig was. En ook dan toen je 35 was, en dat is helemaal niet lang geleden. Accepteren en de hang naar het jonge loslaten. Maar je kunt pas loslaten als je iets hebt vastgepakt. Vandaar deze blog.
Het komt allemaal door een foto die Reisgenoot op mijn verzoek had gemaakt. Eentje op het strand, met bikini. In mijn hoofd dans ik op het strand in Israël en in Spanje, net als vroega. Ik voelde me mooi en blij. Maar ik was toen nog geen twintig. Het was gister, naar mijn gevoel. Niet alles is in de tussentijd veranderd. Ik voel me op het strand nog steeds net zo blij als toen. Wil nog steeds gillend en spetterend de zee inrennen. Maar in werkelijkheid is mijn lijf nu 27 jaar ouder. Dat zie je op de foto, ik krijg de benen van mijn moeder. En die bikini is geen porem. Au!
Het is heerlijk om je mooi te voelen, om vrouw te zijn en de golven van de zee over je lijf te laten spoelen. Wat is mooi? Ik ben ouder dan toen, dat is duidelijk. En beter gaat het er ook niet op worden. Kunstmatig ingrijpen lijkt me niets, dat lijkt me vechten tegen de bierkaai.
We hadden het al even over mijn moeder. Het klopt dat haar benen op een gegeven moment minder strak werden. Volgens mijn zestigjarige collega is dat het lot van elke vrouw. Volgens haar is daar geen sportschool tegen opgewassen. Maar ben ik ooit minder van mijn moeder gaan houden omdat ze een rimpeltje meer kreeg? Ben ik haar minder mooi gaan vinden? Is het me überhaupt opgevallen? Mijn moeder heeft de mooiste bruine ogen die er zijn, ze is 84 en loopt nog steeds op hakken. Mijn moeder is prachtig en ze is haar klasse nooit verloren.
Zo moet ik in het leven staan. Niet die hang naar de jeugd, maar de blik vooruit. Dat is een bevrijdend inzicht. Ik hoef niets meer. Als ik nu naar het strand ga, hoef ik niet meer strak in mijn vel te zitten, maar kan ik simpelweg genieten van de zee en de golven. Het ziet er toch niet meer uit, dus wat zal ik malen? Ik ben blij met het leven en de ervaring die ik tot nu toe heb opgedaan, tussen mijn twintigste en 47’ste. En dat mijn 47-jarige lichaam wat butsjes en deukjes begint te vertonen, soit. Als mijn geest maar blijft groeien.
Ik tel mijn zegeningen. De liefde die ik voel voor de kinderen, voor mijn familie, mijn vrienden, Reisgenoot. De plaats waar ik woon, het beroep dat ik heb. Wat kan de rest dan bommen?
Nu heb ik vastgehouden en kan ik loslaten. Loslaten is: waarderen wat er is en niet meer zeuren.
Info: jurk, Hart, foto’s Bart Leenders
