Wat leer je van een verstuikte enkel? Allereerst is het de vraag of je overal iets van leren moet. Aan de andere kant is de functie van leren inzicht krijgen, dus als er iets te leren valt, graag.
Ik heb geen spectaculair verhaal hoe mijn enkelband scheurde. De locatie Sardinië is het enige pakkende detail in het verhaal, voor de rest is het gewoon sullig. Een verstapping. Ook in Sardinië heb je soms een hoogteverschil tussen een stoepje en de straat. En als je rent omdat je iets vergeten bent (moet je ook mee stoppen na je achttiende), dan kan dat blijkbaar slecht uitpakken.
Juist in de knulligheid van het ongeluk zit ‘em een deel van het leerproces. Toen het eenmaal gebeurd was en mijn enkel en voet opzwol en een paar dagen later zowel mijn voet als mijn onderbeen blauw waren, dacht ik nog steeds: over een week loop ik weer. Niet dat de dokter of internet een indicatie in die richting hadden gegeven. Die zeiden dat zes tot acht weken de richtlijn was. Toch dacht dat dit op één of andere manier niet voor mij gold. De diagnose ‘verstuikt’ klinkt niet erg, heeft iedereen wel eens gehad. Inmiddels ben ik erachter dat die zes tot acht weken vermoedelijk wél kloppen. Ik ga nu de derde week in. De pijn wordt minder, ik kan steeds verder hompelen, maar ik ren nog niet rond op hakken, ik strompel op Ecco’s. O, wat mis ik mijn mooie schoenen en laarzen. Leerpunt: ook ik ben een kwetsbaar mens. Het idee dat mij niets kan overkomen en ik overal mee weg kom, is een vorm van hoogmoed. Geen schadelijke hoogmoed, dat niet, maar toch. Ik kan kapot. Ik ben een kwetsbaar mens.
Tweede leerpunt, en dat is ook al niet positief: ik denk dat je met pijn kunt zien hoe sterk mensen echt zijn. Nou, ik ben dus heel onaardig met pijn. Mijn soms toch al niet al te lange lontje wordt dan pas echt kort. Je kunt me maar beter ergens in een hoekje laten creperen, want ik ben niet te pruimen. Ik trek het niet om geen kant op te kunnen. Van die gebondenheid, niet kunnen doen wat je wilt, daar word ik heel chagrijnig van. Al probeer ik wel aardig te zijn. Maar omdat dat nauwelijks lukt, zeg ik maar niets. Zit ik grumpy in een hoek met een blauwig been omhoog. Behalve kwetsbaar, ben ik dus ook al niet sterk.
Derde leerpunt: geduld. Toen ik merkte dat ik na een week nog steeds niet op hakken kon rennen, werd ik somber en opstandig. “Je zult het gewoon uit moeten zingen, mam.” zei Zoon. Ik vond het niet leuk om te horen. Maar toen ik het eenmaal op me in had laten werken, viel er toch een soort last van mijn schouders. Uitzingen. Accepteren. Berusten. Het hielp.
Vierde leerpunt, pijn went niet echt, maar als het minder wordt, heeft dat onmiddellijk invloed op je gemoed. Je wordt er opgewekt van. Het gaat beter! Pijn is een dominante, donkere wolk in je leven. Nu zit ik in een fase dat de pijn wegtrekt. Ik slaap ’s nachts bijna door. Misschien komt het toch goed! Ik kijk reikhalzend uit naar het moment dat ik weer normale schoenen aankan. En ik mag dan een kwetsbaar en zwak mens blijken, ik ben blij met het leven en met de vrijheid die we hebben. Ik heb een vaste maandelijkse gift ingezet voor Amnesty, bedenkend hoeveel mensen in gevangenissen wegkwijnen met véél meer pijn. Hoe eenzaam moet je je dan voelen! Door zo’n relatief klein ongelukje leer je extra waarderen wat je eigenlijk hebt. En dat is heel veel. Je wordt er dankbaar van.
