LENTE! Mijn jurk zwiert om me heen, alles in me popelt. Waarnaar weet ik niet. De geest is uit de fles, maar zweeft ergens rond, kan nergens heen. Ik loop langs de kapper en ben ineens mijn lange haar zat.
“Wie wil mijn haar in een kuif knippen?” roep ik bij binnenkomst. Eén van de kapsters komt aangelopen. “Heb je een afspraak gemaakt?” Dat heb ik niet, leg ik uit, ik kom hier door een ingeving. Het is überhaupt de eerste keer dat ik bij deze coiffeur kom. De kapster wijst me een stoel, en vraagt hoe ik ‘het gehad zou willen hebben.’
Grappig, die zinsconstructies in restaurants en kappers. ‘Hoe zou u het gehad willen hebben; is dat niet voltooid verleden toekomende tijd? Wanneer maak je zulke zinnen in real? “Ik had graag een kuif gehad willen hebben,” antwoord ik in dezelfde grammaticastijl, “maar misschien is dat toch wat rigoureus. Doe het anders maar als Jacky Kennedy.”
“Als wie?”
Ik laat een plaatje zien op internet. “Ze heeft geen pony.” constateert de kapster. “Ik wil ook helemaal geen pony,” zeg ik.“Maar net wilde je nog een kuif.” “Een kuif is geen pony.” “Oké, als die vrouw dus.”“Jacky Kennedy. Ik wil Jacky Kennedyhaar.” Ze zet ferm de schaar in het haar.
Ze begint een praatje, maar ik heb niet zo’n zin om te vertellen, dus ik stel wat vragen. Ze vertelt over een feest waar ze vanavond heen gaat, en dat haar man haar maar moet halen, ze zijn al twintig jaar samen. Ze hebben één kind, een tweede kind wil ze niet. Hij had wel een tweede gewild, daar hebben ze nog wel eens woorden over. Verder niet. Ze hebben nooit ruzie. Hij is een lieve man. Ze zou niemand anders willen. Nee, het ligt niet aan de bevalling dat ze geen tweede wil, hoewel, dat was ook geen pretje. Eén vindt ze gewoon genoeg. Wat is babbelen met een wildvreemde heerlijk. Alleen daarom al moet je naar de kapper, om even om de hoek te mogen kijken in iemands leventje.
“Wat doe je nu!” roep ik. De kapster zet de schaar in mijn voorste haren, ze knipt toch een vermaledijde pony! “Je wilde het toch in lagen?” zegt ze, terwijl de schaar doorknipt. “Ja, maar géén pony!” Het is te laat. Het duurt naar schatting ruim een jaar voordat die plukken weer zijn aangegroeid.
Met korter haar verlaat ik het pand. Nu nog een geschikte jurk bij dit Jacky Kennedyhaar, misschien een beetje in haar stijl, maar dan anders. Dit is het begin van de lente.
info: rokje, One Step, jas, G.U.R.U.S, laarzen, bij Marcello, handgemaakt
