Zit hier net als de rest van Nederland opgehokt in mijn huis, om verspreiding van het coronavirus in te dammen. Een blog hierover schrijven is op eieren lopen, want ik heb gemerkt dat de minste vorm van kritiek je op ladingen mails komt te staan. Corona heeft inmiddels de status bereikt dat ze boven alle kritiek is verheven.
Ik vind dat Nederland het heel goed doet. En dat meen ik. In een paar weken is er een sociale gedragsverandering geëist van een heel volk, die volstrekt tegennatuurlijk is. Vrijwel iedereen houdt zich eraan. Er verschijnt een woedende foto van mensen op het strand. “Ze snappen het niet! Afstand, afstand!” Maar wat ik zie: iedereen heeft keurig met een afstand van twee meter zijn handdoekjes neer gelegd. Synchroon naast elkaar. Mensen houden zich aan de regels. Ze zijn van goede wil. Dat is knap! Laat de ministers daar eens iets van zeggen, i.p.v paniekerige alarms te sturen. Een positieve aanpak werkt het beste, didactische regel nummer 1 (ja, ik heb een vitaal beroep). En laat de NOS ook stoppen met interviews waarbij de minister-president min of meer gesmeekt wordt ons nog meer op te hokken, net als de rest van Europa.
Alsof de rest van Europa altijd zo verstandig handelt. Laten we daar vooral een voorbeeld aan nemen. Frankrijk stelt economisch niet veel meer voor, België is niet voor niets een land dat veelvuldig voorkomt in moppen. Het zijn landen die eerder een toonbeeld zijn van falend beleid dan van constructie. Italië is aan vreemdelingenangst ten onder gegaan, ze richtten hun beleid in de eerste instantie op de Chinezen, en toen was het te laat. Terwijl Macron roept: “Het is oorlog!” zegt op hetzelfde moment Mark Rutte dat we ons moeten omringen met expertise en deskundigheid. Doe mij het laatste maar. Nederland lijkt tot nu toe rationeel te opereren, omringd door gerichte kennis. En hoewel ik een emotioneel mens ben, lijkt verstandigheid in dit geval het beste. Het zal nu aankomen op beleid en onverstoorbaarheid. Niet alleen paniek voor nu, ook oog voor de toekomst. Het is niet fijn om in een land te wonen dat economisch aan de grond zit. Dat kost eveneens levens, en dan ook van kleintjes.
En Corona herself? Ik denk dat het te laat is. Dat het erger wordt en dat we Italië achterna gaan. Het zal ook weer overwaaien, zoals een tsunamigolf zich weer terug trekt. Hopelijk zonder extreem veel doden na te laten. Daarvoor moeten we binnen blijven, om daarmee de ouderen te beschermen en de ziekenhuiscapaciteit te reguleren. Want daar zijn deze maatregelen voor, niet voor onszelf. Ik geloof dat sommige mensen dat wel eens vergeten. Die doen alsof Corona Ebola is.
Natuurlijk bekruipt mij de angst dat dit nog maanden doorgaat. Dat we nog verder worden opgehokt. Ik bel vriendin Anna, die ook binnen zit, een stadje verderop. Ze kucht een beetje, zegt ze. En ze kan niet zo goed tegen stress. Ze klinkt bezorgd en een beetje angstig. “Wat ben je nu aan het doen?” vraag ik. “Bloemen aan het zaaien,” vertelt ze. Mooier en symbolischer kan niet.
We moeten bloemen zaaien.
