De jeans maakt zijn rentree. En niet alleen de flare, waar ik een fan van ben, maar ook de bootcut en zelfs de wortelbroek (skinny) sluipen in mijn kast.
Ik ben van oudsher een jeanstegenstander. De spijkerbroek is een massaproduct, waarin je alleen maar laat zien dat je bij de kudde hoort. Het is een voormalige mijnwerkersbroek en dat zie je. Een broek voor het werkvolk dat doet wat de baas hen opdraagt. Een slavenbroek, dat is het. Weg met de jeans, leve de jurk!
Maar ik ben beïnvloedbaar. Ik zag een beeld van Jeane d’ Arc afgebeeld in een broek. Ze had een zwaard in haar hand en ze bereed een paard. Het zou een spijkerbroek kunnen zijn, die ze aan had. Daarna ging ik beter letten op hoe mijn soortgenoten hun jeans dragen.
Ze dragen hem vaak te groot, waardoor je kont een soort vormeloze hobbezak wordt. Of te klein, waardoor vetrolletjes over de broekriem piepen. Of te kort, zodat het lijkt of je water in je huiskamer hebt staan. Ik zat onderin een dubbeldekkertrein en zag ze allemaal voorbij sloffen, saaie vrouwtjes (en mannetjes) in foute, immer blauwe jeans. ‘Mijnwerkersvrouwen’, dacht ik opnieuw.
Tot er een Marokkaans ogende vrouw voorbij liep. Haar krullende haar viel ver over haar schouders. Ze had heupen zoals je heupen hoort te hebben, en flinke billen, maar ze had dit niet gecamoufleerd door er een tuniek over te dragen (tuniek over jeans duidt echt op een hele laffe stijl). Ze liep op flinke hakken. Dat was geen mijnwerkersvrouw, maar een lady met klasse. Zo één die onze soort eer aan doet. In spijkerbroek.
Daarna zag ik er meer. Vrouwen met stijl in jeans. Ze droegen die spijkerbroek met trots en flair. Hij zat altijd gegoten. Ze liepen alsof ze ten strijde trokken. Een beetje als Jeanne d’Arc.
wat en prijs?
Jeans, Kuyichi: € 139,-
Zwart hemdje: gekregen van Conny na één van zijn reizen
Cape: Benneton: € 90,-
 |
| fotografie: Alexander van Eenennaam |
