Ik moet een jaar of drie, vier zijn geweest. Ergens in ons huis hangt een replica van Vermeer. Ik loop door ons grote huis, op zoek naar mijn springtouw. Het is een dolle boel. Ik woon er met mijn vijf broers en ouders. Er wordt indiaantje gespeeld en door het huis gerend door een broer met vriendjes, iemand schreeuwt dat hij zo zijn huiswerk niet kan maken, in de schuur is een andere broer bezig van een klomp een bootje te maken. Daar vind ik mijn springtouw, een van mijn broers heeft hem ergens aan vast geknoopt, om er een kabelbaan van te maken. Ik knoop het springtouw weer los en ga naar buiten.
Aan de lange eettafel schuift geregeld iemand aan. Het maakt toch niet uit of je met acht of negen zit te eten. Gepraat en gelach. Grote hoeveelheden aardappels of macaroni worden onderwijl op borden geschept. Ik zit tussen al dat gekrakeel en voel me veilig. Mijn moeder zorgt dat het eten komt en gaat. Soms zegt ze dat iedereen stil moet zijn, omdat ik een goeie mop ken en die wil vertellen. (‘die kennen we allang’, was dan niet zelden de reactie).
Een rustpunt in huis is dat schilderijtje van Vermeer. Ik sta er vaak naar te kijken, met mijn veterschoenen met kale punten, geruite jurkje en bruin piekhaar. Ik moet omhoog kijken. Voetstoots ga ik er op dat moment vanuit dat iemand mijn moeder heeft geschilderd. Niet dat mijn moeder op het melkmeisje lijkt, al vond ik dat toen kennelijk wel. Mijn moeder is op dat moment donker en slank, ze heeft (conform de jaren ’70) kort haar. Later steekt ze het op. Ze draagt prachtige jurken. Een lichtblauwe met een kers erop, is me bij gebleven. De gelijkenis moet iets te maken hebben met de houding van het melkmeisje. Zo staat mijn moeder ook, als ze koffie inschenkt op zondag en het hele huis vol is, want na de kerk krijgen we vaak bezoek.
Ik vraag me nu af waar dat schilderijtje dan hing. Onder de trap, naast het spinnewiel? Boven, bij de spelletjeskast? Ik weet het niet meer. Ik weet alleen dat het Melkmeisje van Vermeer staat voor de turbulente gezelligheid van ons gezin vroeger, en de stabiliteit van mijn moeder. Zo’n jurk kun je natuurlijk niet laten hangen, 37 jaar later, op het Waterlooplein, al ben je intussen zelf moeder van twee pubers.
 |
| Fotografie: Kilian |
info:
Jurk: Waterlooplein, €80,-
Bolero: Steps, +/- €30,-
