Van Anna mag ik dit keer geen sex-in-the-cityblog meer schrijven. Liever een diepgaand stukje over de zin van het leven in zijn algemeenheid en die van jurken in het bijzonder. Sorry Anna, ik luister vandaag niet. De diepgang hou je van me tegoed. Nu even het lopende leven.
We hebben afgesproken bij de 030Borrel in De Rechtbank. Geen Anna, die ligt een ‘diepgaand gesprek te voeren.’ Tuurlijk Anna, we geloven je (not). Sofie is er evenmin bij, die is voor werk nog in Den Haag. Wie wel meegaan, zijn Job, Jan en Andreas, ook wel ‘De Drie Musketiers’ genoemd. Job ken ik sinds mijn achttiende, een oude jeugdvriend. Jan en Andreas zijn weer via Job het leven binnengelopen, omdat ze jaren lang ieder weekend gedrieën door de stad schuimden. Kwam je in een willekeurige kroeg, dan had je een grote kans dat één van hen drieën schreeuwend op de bar stond te dansen. Meestal was dat Job. In een hoek stond een andere musketier te zoenen met een meisje en elders was de derde musketier in een gesprek verwikkeld met een vrouw. Bij het ochtendgloren slalomden ze gedrieën arm in arm naar huis. Elk weekend. Heel Utrecht kende ze. Maar dat was vroeger. Inmiddels is Job getrouwd en heeft een zoon, Andreas een vriendin en Jan, ja, die is eigenlijk niet zo veel veranderd.
“Jij bent vanavond onze Helena,” zegt Jan. We lopen naar De Rechtbank. De 030borrel is niet veel soeps. We komen al snel tot de conclusie dat we de gemiddelde leeftijd hier omhoog halen. De vrouwen zijn geblondeerde ex-ufjes (*jargon voor UVSV, het vrouwencorps in Utrecht) die net zijn afgestudeerd en een baan hebben op de HR-afdeling van de Rabobank. Ik vind iets van dit type soortgenoot. Je hebt al een beetje pech als je blond geboren wordt, maar als je je haar blond laat vérven….Ook de mannen maken ons niet vrolijk. Ze staan broeiierig langs de kant te kijken met een doodgeslagen biertje in de hand. “Er hangt hier een masturbatielucht,” zegt één van de musketiers. We besluiten naar De Rat te gaan. Hier zijn we te oud voor.
Met de musketiers aan de toog in De Rat. Alsof er al die jaren niet veel is veranderd. Job heeft traditiegetrouw een nieuwe theorie. Hij oreert dat je nooit moet daten met iemand uit het Oosten. Dus geen Duitsers en zéker geen Denen. Fransen en Spanjaarden ja, dat mag, die zijn prima. Zijn bewijsvoering voor deze theorie is me ontschoten. Jan begint te filosoferen over het leven, fast forward en in retroperspectief tegelijk, Andreas brengt nuances aan. “Zullen we weer eens ouderwets gaan jagen?” vraagt Jan ineens. Hij maakt een pijl en boog gebaar. “Ja!” roepen de andere musketiers enthousiast en ze maken galoppeerbewegingen in het veld.
Rond middernacht breek ik op. We rekenen af en verlaten De Rat. “Mocht je mijn dochter nog tegen komen, zeg dat ze naar bed moet,” zeg ik. Ik weet dat ze in de stad is, ze logeert bij een vriendin. Dat beloven de musketiers. Ze zwermen een andere kant op. Gezamenlijk verdwijnen ze, in de nacht.
De volgende ochtend zie ik dat dochter een fotootje heeft gestuurd. De Drie Musketiers staan gedrieën op de bar, alle drie een pul bier vooruit gestoken. Waarschijnlijk zingen ze, hun monden staan open. “Ze zeiden dat ik naar bed moest, duuh.” is de toelichtende tekst. Zo zie je maar weer. Allen voor één, en één voor allen.
Jurk, French Connection, tas, Michael Kors, laarzen, Ritaeliseo, Fotografie (boven): Erik Meijers
