jurk van midlifecrisis

 Dit stukje schrijf ik in een witte jurk van Supertrash.

Ik begin mannen in de midlifecrise steeds beter te begrijpen. Vroeger niet, trouwens. Ik had niks met dikbuikige veertigers of vijftigers die hun gezin in de steek laten voor hun secretaresse of iets anders ondergeschikts. Hard brallend: ‘het moet allemaal anders!’ Alsof het anders wordt met dat jonge ding van 26. Het wordt alleen maar erger, te beginnen bij haar klapperende eierstokken. De secretaresses begrijp ik overigens nog minder, maar dat terzijde.

Wat ik wel begin te snappen, is de onthutsing. Dat je een eindje op scheut bent in je leven, kinderen, puik huis, leuke baan en een lieve vrouw en dat je ineens constateert dat de tijd voortschrijdt. Dat alles onafwendbaar doorgaat. Je zult er niet mooier op worden. Misschien geestelijk, lichamelijk niet. Dat het leven als een wiskundesom is. Ongemerkt klom je in de loop der jaren steeds een niveautje hoger. Begon je ooit bij 1 + 1 = 2, nu ben je bezig met de formule van het priemgetal. Maar wie heeft er ooit aan je gevraagd of je überhaupt van wiskunde houdt? Het leven is inmiddels hogere wiskunde en je vraagt je af of je de opgaves nog wel op kunt lossen. Je piekert waarom het zo ingewikkeld is allemaal, met alle factoren die het leven tot een onontwarbare kluwen hebben gemaakt.  Je denkt: flikker op met die levenswiskunde, het roer moet op. En je geeft je baan, huis en vrouw op, pakt je knapzak en trekt de wijde wereld in. Ja, ik snap dat wel.

Vanochtend stond ik voor de spiegel en dacht: laat maar eens komen, die gedachtenmonsters. Face it. Dat had ik beter niet kunnen bedenken. Want daar kwamen ze, uit alle hoeken van mijn ziel gekropen, alsof ze eindelijk werden vrij gelaten. Eenzaam stond daar mijn witte, optimistische ik, die moest vechten tegen al die zwarte monsters die haar tegelijkertijd en van alle kanten besprongen. Zoals:

“Je bent 40up, heb je bereikt wat je wilde bereiken?”

“ Je wordt ouder. Je schoonheid gaat langzaam te gronde.”

“ Dit is dus het leven, het is zwaar, wen er maar aan.”

“ Je kinderen houden van je omdat je nu eenmaal hun moeder bent. Doen kinderen altijd.”

“ Zo goed kun je niet schrijven, er zijn zoveel mensen die goed kunnen schrijven. Je bent een stukjestikker.”

“ Je bent een emotioneel wrak.”

“Je sport te weinig, je bent ook een lichamelijk wrak.”

“Je zult helemaal alleen sterven.”

NEE NEE NEE! Schreeuw ik tegen de monsters. Mijn witte ik is door de monsters neergeramd en ligt weerloos op de grond. Nu hoeven de monsters alleen nog maar  door te schoppen, dan ben ik knock-out en sta ik niet voor de gevolgen in.

Daar lig ik in mijn eigen huis, dat ik zelf betaal, op een A-lokatie in Utrecht, maar wat heb je eraan als je… Ha! Dat was toch een onverwachte rechtse van de witte ik naar de monsters. Ik ben onafhankelijk! Financieel, emotioneel, niemand kan mij ons leven afnemen! Eén monster deinst achteruit en verdwijnt. Het gevecht is nu weer overzichtelijker. Ik krabbel strompelend overeind. Daar komt weer een monster aan.

‘Kutleven!’

En mijn kinderen dan?! Roep ik terug. Ik zie de blauwe ogen van mijn dochter voor me, en hoor de rustige stem van mijn zoon. Ik denk aan de lieve cadeautjes die ze voor me kochten op hun vakantie. Het monster verdwijnt. Nu begint de witte ik weer in haar kracht te komen. Ik denk ook aan die mooie jurk die ik morgen aan wil doen, en aan lang in bad liggen met een Harper’s Bazaar en badschuim van Lush. Er zijn al heel wat monsters afgedropen. Ik zoek op internet naar een klasje op de sportschool, en bedenk ondertussen dat ik minimaal een half uur fiets per dag en ook iedere week een paar keer skate. Ik inspecteer in de spiegel mijn lijf. Valt best mee met dat lichamelijke wrak. En geestelijk? Ach, zijn we niet allemaal geestelijk wrakhout?

Langzaam loopt het bad vol met lauwwarm water en de zoete geur van het badschuim trekt door het huis. De witte jurk hang ik vast klaar. Is het leven zwaar? Jazeker, maar het begint al aardig te wennen.

jasje, G-star Raw, 
riem, Cora Kemperman