Ik kijk om me heen, naar mijn vrienden in het café. Gepraat en geroezemoes, gelach. Ik stel me voor dat deze groep in zijn geheel wordt gevangen en in een dierentuin voor aliens neer wordt gezet. Met een bordje erbij: ‘Mens, Kaukasische soort. Voederen verboden.’ Dat onze verzorgers wat tafels en stoelen hebben neergezet. Bij de uitgebreide toelichting staat dat mensen harde klanken gaan uitstoten als ze boos zijn. En dat ze in goede doen zijn als ze eenzelfde soort murmelgeluid laten horen, een soort snorren is het. “WAT IS DIT VOOR GOOR BIER!?” roept een man in het café. De dierentuin met de mensenkooi der aliens indachtig, trek ik mijn jurk recht en vertrek.
Fietsbellen, het gerammel van een ketting waarmee een fiets aan de brug wordt geketend. Het ritmische gekraak van studentenbarrels. Als je kijkt, zie je dat er vaak ook een zekere ritmiek in de wielen van die fietsen zit. De studenten fietsen hoppend door de stad. Behalve de fietsen is er meer lawaai. Een paar auto’s die tegen heug en meug stapvoets langs de gracht rijden. Hakken van verschillende schoenen. Gepraat en geroep. Een blaffende hond. En overal mensengebabbel. Of dierentuingemurmel.
Eindelijk vind ik een stille plek. Dat werd tijd, want de jurk is koud nu, door die open rug. Achter de Pieterskerk in de luwte van de stad, is het oude Pieterskerkhof. De Dom is hier niet ver vandaan, de Janskerk ook niet, maar de Pieterskerk is verscholen tussen de oude Middeleeuwse huizen. Doodstil is het er. De sfeer is anders dan de rest van de stad, bijna magisch. Alsof professor Barabas je met de teletijdmachine een paar eeuwen terug heeft gevlogen. Nergens het geluid van bussen of auto’s. Er staat zelfs een waterpomp. Ik sta stil. En word stil. Ik luister aandachtig of ik toch niet krakende wielen van een koets hoor. Of het hoefgetrappel van paarden op het plein. Maar ik hoor niks. Zelfs niet het knisperen van de stof van mijn purperen jurk.
 |
| Fotografie: Erik Meijers http://emphotography.fotoport.nl/ |
Jurk: Diesel, maat L. Schoenen: Guess
