jurk der vrijheid

‘Join the club,’ zeiden ze, terwijl ze me meesleurden. “Je wil je jaren toch niet in eenzaamheid slijten?” Ik heb kinderen, vriendinnen, familie en mezelf, zo eenzaam ben ik niet, dacht ik protesterend. Hoe dan ook, aan de jurk zal het niet liggen.

Het blijkt een underground, die singleswereld. Langs een schimmig middeleeuws gangetje bij de gracht, moet je via een kleine in stenen uitgebikte trap weer naar boven. Ik moest onwillekeurig denken aan de schuilplek van de moordenaar uit Amsterdamned. Als je via het trapje eenmaal boven bent, val je meteen in het feest. Het is in volle gang. Er is een doorloopspeeddate (wegrenspeeddate werd het, in mijn geval), je krijgt een slot om je hals en de bedoeling is dat mannen daar hun sleuteltje in steken. Hallo, kan dat wat subtieler? Of ligt het aan mijn dirty mind? Ik heb trouwens een hekel aan sloten. Sloten staan haaks op vrijheid.

Door verveling bevangen, vragen we aan één van de mannelijke singles of die wc daarboven de afwerkplek is? Of weet hij anders misschien waar de darkroom zich bevindt? We zijn de enigen die dit soort not-ladylike grappen leuk vinden. Mijn vriendinnen zitten inmiddels jonge jenever achterover slaand aan de bar alle mannen weg te lachen. We krijgen hier onbedwingbare Borat-in-Kazachtstanneigingen en om genante rampen te voorkomen, besluiten we naar een andere kroeg te gaan. Op dit feest zitten alleen maar mensen die een ander zoeken, omdat ze zichzelf zijn kwijt geraakt.

In de kroeg is het weer vertrouwd. We hangen aan de toog, andere vrienden schuiven aan. Er wordt geëvalueerd.
‘Ze kijkt te sexy uit haar ogen,’ legt één van de vriendinnen ongevraagd uit, alsof ik er niet bij ben. ‘Daar komen ze op af, die kerels.’
‘Een lonkende blik heeft ze,’ vult een ander knikkend aan. Ik kan mijn oren niet geloven. Nu ligt ook nog aan mij, met mijn goede gedrag!

Ik wil alleen maar vrijheid. En dat krijg ik niet door een desperado op te duikelen bij een obscuur singlesfeest. Mijn jurk richt me op. ‘Freed from desire’ klinkt er, en ik begin te dansen, te dansen, op de houten vloer van onze stamkroeg, omdat dit het echte leven is, met of zonder mannelijke liefde –  VRIJHEID!

Fotografie: Wieke