Jarig
Ben je van de ene op de andere dag 45 geworden. 45 jaar geleden geboren, voorspoedige bevalling naar ik heb vernomen. Jan en alleman kwam langs toen mijn moeder me lag te baren, de loodgieter, de glazenwasser, de SRV- man, een Jehova’s getuige. Pin me niet op de feiten vast, zo ongeveer ging het verhaal. Tot mijn vader zei, vrij vertaald: Nu wegwezen, mijn vrouw ligt te bevallen. Daar ergens, tussendoor, in de vaart der volkeren, kwam ik ter wereld. Ik ben blij toe. Dank voor het leven!
Maakte ik me een jaar of veertig geleden vooral zorgen over het goed binnen de lijntjes kleuren en de lengte van mijn springtouw , tegenwoordig zijn de zorgen anders van aard. Voor je er erg in hebt, heb je zelf een tweeling gebaard. Dat is inmiddels zeventien jaar geleden. Ook al in de vaart der volkeren. Huh? Ik ben zwanger. 6 maanden later: Huh? Het is een tweeling. 7 maanden later: huh, moet ik nu naar de O.K., dat was toch vanmiddag? Ik belde de vader en zei: je moet nu in de auto springen, je bent binnen een half uur vader. Haastige spoed is heel vaak heel goed, dat heb ik wel geleerd in mijn 45 jarige leven.
Ergens in dat dynamische leven is de jurk definitief mijn leven ingeslopen. Ik weet het moment niet meer op de seconde nauwkeurig. In de eerste instantie (ongeveer van mijn zeventiende tot 25’ste) uit principe géén jurk, louter jeans. Dat had te maken met mijn Reformatorische opvoeding, ik wilde daar geenszins mee geassocieerd worden. Tegenwoordig ben ik volgens ingewijde vriendin Alice volstrekt doorgeslagen naar de andere kant, ik draag dag in dag uit een jurk, niet zelden met een gitzwarte kous, en ook door de weeks een hoed i.p.v alleen zondags in de karke.
Maar de jurk staat ergens voor. Voor vrouwelijkheid, je eigen geluid, tevoorschijn komen in de grote wijde wereld met je eigen smoel, bij voorkeur op palen. 45 jaar, nu. “De helft van negentig, je hebt nog even,” feliciteerde iemand me vanochtend. Huh?
Fotografie: Alice ten Napel. Jurk, Mango, laarsjes, Michael Kors.
