Het is zover: ik ga naar de sportschool. In mijn gele jurk met kousen en hakken, dat wel. Het is het laatste sprankje elegance dat je nog mee kunt brengen naar de sportschool. Ben je eenmaal binnen, dan begint het uiterlijke verval. Opvallend, omdat ik naar de sportschool ga om dat verval nou juist tegen te gaan – een contradictio in terminis.
De modieuze neergang die zal eindigen in een collectieve tokkiestijl, begint in de kleedkamer. Je ruilt als eerste je jurk in voor een joggingbroek of legging – beiden fout. Vervolgens doe je gymschoenen of sporttrappers aan de voeten – nog lelijker, en tenslotte knoop je je haar in een staart. Ik heb een lange kop, het is geen porem.
Je bent nu klaar om te sporten. Ik ga naar mijn klasje, omdat ik het niet op kan brengen zelf op apparaten te zitten, ik vind het té Kafkiaans. Naar een blinde muur rennen zonder vooruit te komen, steeds maar harder zonder dat er ook maar iets dichterbij komt, het lijkt een scene uit een nare droom waaruit je opgelucht wakker wordt. Het is heel stom om vrijwillig een angstdroom de kiezen en die in het echt te beleven. Een klasje dus. Om me heen zie ik allemaal afgetrainde lijven. Het kan perceptie zijn, maar volgens mij ben ik echt de enige met een buikje. Vooraan staat een zo mogelijk nog afgetraindere juf. Iedereen heeft een paardenstaart, een legging en sportschoenen. Ik pas in de groep. Ik haat groepen, wil er niet bij horen en zeker niet bij deze groep. Maar alles voor het goede doel- mijn lijf in vorm. Dit is een bodypumpklas.
De hel die nu volgt, is met geen pen te beschrijven. We moeten springen, benen in de lucht gooien (ongeveer 5 keer per seconde), opdrukken, met één arm opdrukken en als we daar mee klaar zijn en ik met mijn laatste krachten naar het water wil grijpen, zegt de juf: “Dit waren de opwarmers. We pakken nu de springkruk, stand drie.”
Het erge van een klas is de groepsdruk. Je zegt niet: “Jongens, veel succes met je achterlijke oefeningen, groetjes aan je moeder, ik ga.” Nee, je wilt niet de loser zijn of de afvallige, doet in arren moede mee, en omdat je je realiseert dat je dit alleen maar doet uit groepsdrang, voel je uiteindelijk een nog veel grotere loser. Je bent namelijk mentaal te zwak om de handdoek en plein public in de ring te gooien. En maar doorgaan.
Na een uur kruip ik met totaal verzuurde spieren de zaal uit, naar beneden om te douchen en om te kleden. Als een zoutzak sta ik met treurende tieten astmatisch nahijgend onder de straal. Het water stroomt over me heen. Maar nu gebeurt er iets raars. Een magische kentering voltrekt zich. Niet alleen het water stroomt over me heen, ook het geluk begint door me heen te stromen. Intens geluk. I made it! Ik ben afgebeuld, maar ze hebben me niet dood gekregen, in tegendeel – ik leef! Ik voel al mijn spieren, het ultieme bewijs voor het feit dat ik de mount everest heb beklommen en het strafkamp overleefd. Ha! Vive la vie! Monter droog ik me af. Ik ruil mijn tokkiegympen in voor mijn palen, trek mijn jurk weer aan, doe een lipstick op en verlaat met rechte rug het pand. Overmorgen ga ik weer.
Sportschool deel 2 : https://www.jurkenvanmaria.nl/zumba-de-sportschool-deel-2/
Sportschool deel 3: https://www.jurkenvanmaria.nl/1839-2/
fotografie: Erik Meijers
info: jurk, Zara, schoenen, Dsquared2
p.s.: Wij houden van jouw DUIM !
