Gister reisde ik in dit zwarte jurkje voor een verhaal op en neer naar Wenen. En beleefde op de luchthaven een onvervalste déjà vu.
Wat was ik onder de indruk toen ik voor het eerst met het vliegtuig ging. Ik was achttien jaar en ging naar Israël. Al die vliegtuigen, eindeloos veel gates, hallen, roltrappen. Allerlei talen om je heen. Ik had 45 liter rugzakje op, met daarin een paar schone onderbroeken een jurkje, een paar T-shirts en een short. Zoekend keek ik om me heen, ik wist niet naar welke gate ik moest. En hoe ik dat het beste kon zien. Er waren zoveel borden. Als ik maar niet verdwaalde. Als ik maar het goede vliegtuig zou pakken.
‘Pardon’, zei een vrouw op gehakte laarzen. Ze droeg rode lippenstift en een zwart, zakelijk jurkje. Ze keek over me heen, had haast en was doelgericht, ze wist duidelijk waar ze naar toe moest. Wat schrikkerig ging ik aan de kant, maar de vrouw was al weer verder.
Ik keek haar na, op haar hakken. Diep respect vervulde me. Deze vrouw was duidelijk een stadium verder in haar leven. Ze reisde met het vliegtuig voor haar werk, niet voor de lol. ‘Wow,’ dacht ik ‘Wat is dit cool.’ Ik hoopte in de grond van mijn hart dat ik later ook zo zou zijn, als ik journalist was geworden. Maar ik moet nog beginnen met mijn studie. Ooit, misschien, later.
24 jaar later.
Ik ben drie uur opgestaan. Ik steek een lamp aan en drink koffie om wakker te worden. De straten zijn uitgestorven. Het regent. Dat hoor je goed, omdat er verder geen geluid is van verkeer. Geplens. Stoplichten staan op oranje. In de trein zitten een paar andere reizigers voor Schiphol en nog wat dronken studenten.
Ik loop richting incheckbalie. In Wenen zullen we over een paar uur opgehaald worden door iemand van klooster Heiligenkreuz, Deutsche Grammophon heeft alles geregeld. In mijn tas mijn camera en notitieblokje en rode lippenstift. De collega’s met wie ik samen reis, heb ik nog nooit gezien. Dat komt straks wel, in het vliegtuig. Nu eerst doorwerken, douane door, nog een ochtendkrantje kopen. Het wordt vandaag een intensieve dag, veel interviews. Vanavond vlieg ik weer terug.
Op mijn laarzen en in mijn zwarte jurkje loop ik naar balie 9. Ik herinner me dat ik vroeger wiebelde op hoge hakken en er soms rugpijn van kreeg. Ik droeg het liefst All Stars. Plotseling valt mijn oog op een meisje van een jaar of achttien dat met haar rugzak op haar rug, verloren om zich heen staat te kijken. Ik wijs haar op het vertrekbord. ‘Daar staat op waar je vliegtuig vandaan vertrekt,’ gebaar ik. ‘Dank u wel!’ zegt ze dankbaar. Ik loop door, want ik heb niet veel tijdsmarge.
Ik blik nog even om. Ze staat me na te kijken, met haar rugzak op haar rug. Ik steek mijn hand op, eigenlijk naar mezelf van 24 jaar geleden. Ben ik gelukkig? Ja, maar dat was ik toen ook. Al dacht ik toen nog dat alles altijd beter zou worden. Maar het zit anders, weet ik een kwart eeuw na dato. Elk moment heeft genoeg aan zichzelf, is goed zoals het is. Later is nu.
Info:
Jurkje 100% hand geweven zijde, Kiss-and-Tell. Het jurkje heeft een open rug met rits. Laarzen, Sacha, lipstick Lancôme
