Eindeloze rits van een tijdelijke jurk
Op het moment dat je dit leest, ben ik al een half uur aan het prutsen met de rits van mijn jurk. Hij gaat niet open. Nouja, een half uur, om precies te zijn: 26 minuten en 32 seconden. Terwijl ik op dit moment probeer mijn rits dicht te krijgen, zijn dertien babys’s geboren, ongeveer evenveel mensen zijn er gestorven.
“Je hebt drie en een halve minuut extra”, hoorde ik in mijn oortje toen ik nog bij de radio werkte, jaren terug. Drie en een fucking halve minuut! En het interview verliep al zo stroef, hoe kreeg ik dit vol? Bovendien had de interviewi een onplezierige rookstem… .Drie en een halve minuut….
In een half uur kun je ongeveer 15 mailtjes beantwoorden.
Een mens kan maar drie minuten zonder zuurstof, daarna heb je een aanzienlijke kans op hersenschade. Mijn oma leefde 93 jaar, Conny (geliefde) 59 jaar, een jongetje uit mijn klas op de kleuterschool raakte onder het ijs en leefde daardoor niet langer dan vier jaar.
De gemiddelde tijd van een JvM-blogje lezen, is 2,6 minuten, ik kan dat ‘onder water’ checken.
“Voor God is duizend jaar als één dag, en één dag als duizend jaar,” zei de dominee vroeger in de kerk. Een fascinerend idee. Ik begrijp het nog steeds niet. Dat komt doordat ik niet los kan denken en ervaren zonder afbakening. Alles begint en eindigt ergens. Hoe werkt dat, iets dat eindeloos doorgaat, nergens stopt? Het gegeven dat in dit ondermaanse “alles voorbij gaat” is soms hoopvol. Die scheurende pijn na rouw zal ooit stoppen. Maar soms wil je ook dat iets niet voorbij gaat, omdat je zo intens aan het genieten bent dat je los bent gekomen van de aardse tijd.
Eeuwigheid is niet te bevatten. Je kunt Het Altijd een beetje voelen aan muziek en liefde. Muziek stopt nooit met mooi zijn, het is eindeloos. Net als de liefde voor je kinderen. Alles kunnen ze je flikken, je blijft van ze houden. Je wilt ze eigenlijk alleen maar gelukkig zien, desnoods ten koste van jezelf.
We constateren hier dus dat er in ieder geval twee dingen tijdloos zijn op deze wereld, liefde en muziek. En voor de rest is alles wat we doen hier, zoals een collega-verslaggever ooit zei, “ruften in de eeuwigheid.”
Inmiddels zijn er weer een paar minuten verstreken, terwijl je las. De rits van mijn jurk is nog steeds niet open, maar er komt beweging in. Alles gaat voorbij. Ook deze blog was een druppel op de gloeiende plaat van de Eindeloosheid.
info: jurk, French Connection, laarzen, Ritaeliseo, fotografie, Erik Meijers
p.s.: like ons op facebook!
