Sommige mensen lijken de regels van het spel een beetje te zijn vergeten. En dat is jammer, want dit is wel het spel van de liefde, waar we het over hebben. En liefde, daar draait het om in het leven. Door liefde stijgen mensen boven zichzelf uit. Het gaat in de liefde niet om jezelf, iemand anders zit in je kop. Je schrijft mooie gedichten of je maakt een schilderij, gedreven door de liefde.
Tussen liefdesdroom en -daad zijn nog een heleboel tussenstappen, die je met stijl en zwier dient te nemen. Een lastig spel, want het doel is je wel duidelijk (je wilt die ander voor je winnen), maar de manier waarop vergt tactiek en inlevingsvermogen. Een fout is snel gemaakt. Ik kreeg een keer een cd met een liefdesnummer van Bruce Springsteen in mijn brievenbus van iemand uit ‘t café die ik alleen mijn twitteraccount had gegeven. Hij had me dus getraceerd en ook ongevraagd mijn huis gezien. Te snel. Af. Formuleringen luisteren nauw, vooral aan het begin. Voor teksten als “Je lijkt op Caro Emerald. Die heeft ook zo’n vol figuur.” krijg je strafpunten.
Hoe dan wel? Niet passief, maar passie! Liefde heeft een scheppende kiem in zich. Er komt altijd iets uit voort, een nieuwe symbiose, een tweezaamheid. Ze kan in het uiterste geval zelfs leiden tot nieuw leven. Het uitgangspunt van het spel is dan ook: creatie. Zing een mooi lied, schrijf een brief, verzin een verrassing, kies je beste jurk (eentje die hij mooi zal vinden), kook een nieuw gerecht, regisseer een romantische avond. Maak een grap. Wees charmant. Het maakt allemaal niet uit. Je weet niet waar het toe leidt. Als het er maar afspat, dat jij hem of haar al die moeite waard vindt. Welk mens wil niet waardevol zijn? Dat daar uiteindelijk seks bij komt kijken, is natuurlijk een meer dan prettig gevolg.
Je kunt seks loskoppelen van liefde. Uiteindelijk word je daar niet gelukkig van, want je gaat daarmee voorbij aan je menselijkheid. Het heeft ook niet veel om het lijf. Ieder organisme sekst, ook het vogelbekdier en de gnoe doen het. Seks zonder liefde is op die manier niet meer dan eten of slaap.
Meneer-de-aardrijkskundeleraar blijft naar me kijken, terwijl hij voorover op de bar leunt. Zou hij trots zijn op zijn eigen directheid? Hij wacht nu waarschijnlijk op een antwoord, dat hij niet zal krijgen. Hij is een een gnoe en ik een mens, dat matcht niet. Ik zet de drankjes op een dienblad en loop weg. Er spat wat bier op de blauwe jurk.
 |
| Fotografie: Kerstin Vogel |
