‘Alle dozen verzameleeee!’ we maken onze jaarlijkse oversteek van Harlingen naar Terschelling met de vrouwenboot. Ik ben de enige in jurk.
Die jurk is achteraf misschien niet zo’n goed idee. Ik had het weer om te beginnen onderschat (koud, storm). Ook hakken zijn niet handig als je in de touwen hangt, ontdekte ik. Ik stond ook al gauw te boek als ‘de pitchpoes’.
Het principe van de vrouwenboot is eenvoudig: een harde kern stuurt een mailtje uit met een vertrekdatum, dat mailtje wordt doorgestuurd naar anderen met als enige voorwaarde dat je vrouw moet zijn. Zo krijg je een gemelleerd gezelschap van allerlei vrouwen die via via op de boot zijn gekomen, het inktvlekidee. Alle soorten, maten, rangen en standen zitten op de schuit, maar verschillen spelen nou juist geen enkele rol. In Terschelling gaan we aan wal en eindigen uiteindelijk allemaal in café de Walvis.
Er ontstaat een rolverdeling. Met vriendin Suzan verzorg ik benedendeks de koffie, terwijl de meeste anderen met windkracht zes in de touwen hangen. De kapitein (hebben we geselecteerd op uiterlijk) staat onvermoeibaar achter het roer, af en toe gerichte bevelen schreeuwend naar de scheepsjongen Miro. Beneden houden we het koffie-apparaat vast, want het schip ligt ongeveer vertikaal in het water. We horen verontrustende en onbegrijpelijke schreeuwen: ‘Help, we valeieren!’ Maar even later gaat het luik open en vraagt een zilveren stem: ‘Heb je achttien koffie?’ Dat vraag je niet als je in een Titanicsituatie zit, en opgelucht doen we onze taak.
In de avond gaan we allemaal benedendeks. Iemand heeft het eten gemaakt, daarna komen de flessen wijn op tafel. In een hoek worden spelletjes gedaan, in een andere hoek wordt gepraat. Boven hebben twee vrouwen aan dek een onderonsje. Gelach. En nee, we hebben het niet veel over mannen, soms een beetje over liefde, maar vooral over het leven.
Het tofste aan de vrouwenboot is dat iedereen hier nu eindelijk 
normaal doet. Mannen doen vaak raar, vind ik. En het irritantste is dat ze dat typische gedrag dan vervolgens niet of nauwelijks uit willen (of kunnen?) leggen. Omgekeerd zullen ze misschien hetzelfde vinden (‘vróuwen..!’), maar dat ligt sowieso niet aan ons. Daarnaast zijn we bereid een verklaring af te leggen indien gewenst. In de Westerse cultuur zijn de twee kampen gemengd, en dat werkt tot nu toe redelijk. Maar hier op de boot zijn we gewoon ongemengd samen. Geen apenrots, geen spanningen. Alles is duidelijk, zoals het hoort. Vinden wij.
zie ook https://www.jurkenvanmaria.nl/maandoverzicht-april-2015/
foto: Suzanne Snelting
info: Jas Art, truijurk, Only, laarzen, Fred de la Bretoniere
