Op het moment dat dit verhaal speelt, draag ik een wollen jurkje met groene bloemen.
Ik ben ontboden bij de mentor van mijn dochter. Aan tafel informeer ik waarom. Als mijn ouders vroeger namelijk op school werden geroepen, dan was er serieuze stront aan de knikker.
Bijvoorbeeld omdat ik tegen de lamp was gelopen bij één van onze guerilla-acties. Zoals toen we tijdens de leswisseling een rookbom af hadden gestoken. Brandalarm af, alle brugsmurven raakten in gillende paniek, de concierge begon in het wilde weg met de brandslang te spuiten en de rest van de dag waren er geen lessen meer. De actie was kortom boven verwachting geslaagd. Ik zat in een soort FARC, die zich hoofdzakelijk bezig hield met het sabboteren en ondermijnen van het gezag op de Refoschool. Ik betrok mijn ouders niet bij onze FARC-activiteiten.
Mijn dochter haalt haar schouders op. “Geen idee waarom je moet komen,” zegt ze met volle mond, “Ik heb gewoon mijn best gedaan.” Er stond al een tijd een afspraak met haar mentor on hold, dus misschien is er inderdaad niets, is het kennismaking. Ik fiets de volgende dag op het afgesproken tijdstip naar de school.
In de school van mijn kids hangen verschillende leerlingen in de hal. Slungelige jongens, giechelende meisjes. Iemand blaast een mega kauwgombel, een ander prikt die met een passer door. Gelach. Deze sfeer hangt alleen op middelbare scholen: van jeugdige rebellie en creativiteit. Schoolse hiërarchie is er ook, de concierge roept iets tegen een leerling, die onverschillig wegslentert. Ik kijk in de kantine. Daar zijn jongens bezig alles klaar te zetten voor het schoolfeest vanavond, een gala. Mijn zoon is vanavond DJ. Er staat een trapje naar de kelder, van waaruit jongenshanden spullen naar boven tillen. Daar hoor ik iets bekends. Een baseballpet komt uit het keldergat. Het is mijn zoon, die bezig is een feest te bouwen. “Hoi mam,” zegt hij. Ik weet niet zeker of hij het leuk of vervelend vindt dat hij zijn moeder hier onverwachts treft. Dit is zijn samenleving, niet die van mij. En hij heeft hier duidelijk een rol. Ik voel me een beetje trots.
Daar is de mentor van mijn dochter. Hij is jong, nog geen dertig, springerig. Hij geeft nog snel wat aanwijzingen aan mijn zoon. Het gesprek is niet zorgelijk. Mijn dochter blijkt het prima te doen er is geen enkele reden tot ouderlijke paniek. Mijn dochter heeft een aardige en betrokken mentor.
Ik loop weer naar buiten. Mijn jas valt over mijn Smashed Lemonjurkje. Achter me hoor ik een klap, als iets groots dat valt. Hysterisch gelach van overslaande jongensstemmen. Ik stap op mijn fiets en rijd weer weg uit de leefmaatschappij van mijn kinderen.
info: Jurk, Smashed Lemon, laarzen, Sacha
fotografie: Saskia Geurds
