Met dit jurkje kun je alleen op de fiets als je er een lange jas over draagt. Zie tips onderaan
De fiets die ik nu heb, heeft een stuur dat binnenin kraakt als je de bocht omgaat. Er is iets ernstigs met de stuurpen, en de stuurpen voor een fiets is ongeveer hetzelfde als de ruggengraat voor een mens. Ik moet een nieuwe. De fietsenwinkel zipt me een eeuw terug in de tijd.
Ik ga naar een fietsenwinkel in de Twijnstraat. De etalage is aanlokkelijk, maar ik ben er nog nooit binnen geweest. De deur klemt. Er boven hangt een belletje dat klingelt als je de deur opendoet, een systeem dat stamt uit de achttiende eeuw. Ik stoot de deur open, het belletje klingelt oorverdovend. Een dichte sigarendamp hangt in de winkel.
Er staan fietsen met handgeschreven prijskaartjes aan een touwtje om het stuur. Zo te zien zijn het gerenoveerde modellen. Het valt me nog mee dat ze geen velocipedes verkopen. Achter in de winkel zitten twee oude mannen. De één rookt pijp, de ander sigaar.
“Ik hoop dat je voor mij komt,” zegt de één.
“Want ik zie dat je daar een taart hebt.”
Dat van de taart klopt. We moeten met FronTaal straks afscheid nemen van stagiair Susanne. Ik zeg dat ik fietsen kom kijken.
“Dan zit je goed,” zegt de andere man, terwijl hij aan zijn pijp trekt.
Ik loop wat rond maar zie eigenlijk geen één fiets die me aanspreekt. Er staan er maar een paar.
Erg behulpzaam zijn ze ook niet, de twee heren. Ergens op de achtergrond hangt een fiets ter reparatie aan haken. Ik krijg steeds meer het gevoel dat de teletijdmachine van professor Barabas me honderd jaar terug gevlogen heeft. Of dat ik per ongeluk in een tijdsgat ben gestapt, misschien daarnet bij Albert Heijn toen ik de taart kocht. Nu ben ik bij den rijwielhersteller beland in 1914. Mijn hoed past bij deze tijd, de rijwielherstellers kijken niet gek op. Ja, ik weet het zeker, ik ben honderd jaar terug in de tijd gezet. Alles klopt.
Na wat aandringen rommelt één van twee mannen uit de la een folder tevoorschijn.
“Kijk hier maar wat in, en als je een fiets hebt uitgekozen, kom je maar weer terug.”
“Als je een fiets hebt gevonden waar je verliefd op bent geworden,” zegt de pijproker.
“Verliefd,” herhaalt hij met een mistig lachje.
Ik kijk naar het merk van de fietsen uit de folder, ik ken het merk niet. Ik informeer of het een Amerikaans merk is.
“Amerikaans?” de eigenaar van de zaak trekt aan zijn sigaar. Het woord ‘Amerikaans’ spreekt hij uit met een vroeg-twinigste eeuwse tongval.
“Dit is een fietsmerk dat al honderd jaar bestaat, van een fabrikant uit Zwolle.”
Dat klinkt betrouwbaar. Honderd jaar. Zwolle.
“Stuur maar een mailtje als je eruit bent,” zegt de rijwielhersteller. Bam, we zijn weer terug in 2014.
Mailen met de computer via de sateliet. In de vorige eeuw had nog niet eens iedereen een telefoon. Niks professor Barabas of een tijdsgat. Misschien maar goed ook, in deze jurk was ik vast een lichtekooi geweest.
Ik trek de negentiende-eeuwse deur achter me dicht (rinkel, rinkel) en stap 2014 weer in.
info: jurk en jas, WE, hoed Brixton Bogart, laarzen Lien & Giel, laptophoes (leer) Omybag
tips
Fietsen met een korte jurk
– Het is immer ellende. Zorg dat je minimaal één hand vrij hebt om je jurk steeds naar beneden te trekken. Anders fiets je in je onderbroek.
– een sportfiets kan al helemaal niet, dan kruipt je jurk zo mogelijk nog verder omhoog. Een korte jurk kan alleen op een stadsfiets, en zelfs dat is twijfelachtig.
– Als je korte jurk wijder is, is dat al iets fatsoenlijker..
– Een lange jas biedt uitkomst: die kun je er overheen laten vallen terwijl je fietst.
 |
| fotografie: Jacob Eikelboom |
