Afstudeerjurk
Een euforische jurk. Een jurk van succes. Een pareltje. Een afstudeerjurk hoort bijzonder te zijn. Je ego te trotseren. Te boosten. Te versterken. Ik verlangde ernaar. Maar wist dat mijn afstudeerpresentatie anders zou zijn dan in mijn utopische droomwereld.
Ik zou mijn jurk tekort doen. Met mijn spillebeentjes, uitstekende jukbeenderen en dunne bos stro op mijn hoofd. Ik had geen voorpret van feestjes, vrijheid en blijheid. Ik mocht mezelf journalist noemen, dat wel. Hulde! Maar in plaats van mijn verwachte reis naar Australië, ruilde ik mijn afstudeerticket in voor enkeltje kliniek. Ik werd opgesloten. Op een gesloten afdeling voor eetgestoorden.
En zo werd mijn idealistische afstudeerpresentatie slechts een kort luchtuurtje vanaf de kliniek. Ik was blij noch verdrietig. Ik voelde niks. Geen euforie, geen traan, niks. Ik was aanwezig. Meer niet. Maar ergens was ik trots. Trots op mijn prestatie. Met al een been in mijn eigen graf wist ik af te studeren. Dat kwam van binnenuit en is me gelukt op wilskracht. Die gelukkig niet net zoals mijn lichaamsvet mijn lichaam verliet.
Wilskracht heb ik altijd gehad. Doorgaan tot ik een ons weeg. Letterlijk, bleek. Hulp kreeg ik, maar ik weigerde. Ik wilde op eigen kracht doorgaan. Doorgaan tot dat ene gevoel waar ik al jaren naar hunkerde. Verlichting. Bevrijding. Ik dacht dat ik mezelf eindelijk vrij zou voelen door mezelf uit te hongeren. Dat ik me dan eindelijk verlicht zou voelen. Het tegendeel bleek waar. Ik kon niks meer. En werd, tegen mijn verlangens in, afhankelijk van anderen. Ik kwam tot het inzicht dat mijn lichaam ook zijn plek had op deze wereld en dus nam ik weer eten tot me. Gebalanceerd. Niet te veel, maar genoeg om normaal te functioneren.
Ik vergelijk mezelf met Boeddha. Hij ging rondreizen. Hij wilde leren van spirituele meesters. Hij wilde leren wat de oorzaken en vanzelfsprekend de oplossingen waren van het lijden in de wereld. Hij kreeg geen antwoorden van anderen en ging jaren mediteren en zich uithongeren. Hij werd niet verlicht en verbrak het vasten. Hij kreeg het inzicht dat een mens niet een vreemde geest is in een vervreemd lijf. Nee, volgens Boeddha vormen geest en lichaam een eenheid. En die eenheid moet je koesteren. Met dat inzicht bereikte hij zijn doel: verlichting. Op eigen kracht. Zonder leermeesters.
En zo identificeerde ik me in die tijd met Boeddha. Mijn lichaam hoort ook bij mijn geest. Ik wilde mijn lichaam niet meer laten lijden, zodat mijn geest op een destructieve manier naar verlichting lijkt te werken. Nee, ik wilde een team gaan vormen. Mijn geest en mijn lichaam. En zo ontsnapte ook ik aan de dood. Ik kreeg weer levensenergie. Kracht. En de moed om tussendoor ook nog even af te studeren.
En daar stond ik. Op het podium. Met mijn spillebeentjes. In mijn nieuwe jurk. Ik voelde me één. Eén met de wereld, één met mijn lichaam, één met mezelf. Hoe ik daar stond maakte me niet uit. Ik stond er. En dat voelde euforisch.
info: jurk, Wendy’s Jeansshop Nuenen, jasje, Only, schoenen, Dolcis, ketting, H&M
- Heb je dunne haren of een bad hairday? No worries! Maak een leuke vlecht aan één kant of steek ze op. Er zijn genoeg mogelijkheden om je kapsel toch fabulous te maken.
- Zilver kan dominant zijn, maar maak het modieus door het te combineren met rustige kleuren. Zo maak je van je item een eyecatcher!
- Kleed je altijd naar je lichaam. Ik wilde niet te ‘dun’ overkomen, en dus maakte ik mijn outfit af door het jurkje te combineren met een blazer. Mijn armen werden bedekt, en de kleur blauw gaf een rustige touch aan het geheel.
