Ze zijn weer overal in Utrecht: mannetjes in gele pakjes. Ik kan er absoluut niet tegen. Het kostte me daarnet weer een half uur.
Van de week had ik ze al gezien. Ik loop in mijn lichtblauwe jurk aan weerszijden een helft van mijn tweeling. Met een dommige blik staan de mannetjes in gele pakken ongecoördineerd met hun armen te zwaaien. Utrecht zet de mannetjes uit, omdat ze denken dat de burgers anders vastlopen in het labyrint dat de gemeente zelf heeft gecreëerd met hun eindeloze verbouwingen. Het verschil met mannetjes en een bord is, dat de mannetjes kunnen zeggen wat je wel en niet moet doen. Pardon, dat bepaal ik zelf wel.
“Mannen in pakjes,” grom ik zachtjes voor me uit. Zoon pakt me bij mijn mouw. “Rustig mama,”. Ook mijn dochter grijpt preventief mijn andere arm. Ze willen me tegenhouden. Ik snap het ook wel. Hoe vaak ze geen zinloze tierende ruzie hebben meegemaakt, van een mannetje in een pakje en hun moeder, omdat het mannetje me verbiedt ergens langs te gaan. Ik moet rekening met ze houden. Ik ben moeder. Ik moet het goede voorbeeld blijven. Kalmte!
De mannetjes voeren bevelen uit van hoger hand. Je kunt ze alles opdragen, als je maar een ring hoger staat op de apenrots. Ze doen alles, zolang je ze betaalt. En maar zwaaien in dat klaaroverpakje, met hun reflecterende stok, alsof ze thuis komen van een beklimming van de Mount Everest. En maar zeggen dat je er niet langs mag. Ik zie hem ook dit keer weer van verre staan, druk gesticulerend. Hij gaat willen dat ik afstap. Dat ga ik ook heus wel doen, maar 50 meter verderop, want daar is de roltrap. Ik zou best af wíllen stappen, maar niet als iemand tegen mij gaat blaffen of mij gaat bevelen. Ik luister nog liever naar een bord dat naar een mannetje in een pakje. Ik bedenk dat ik rustig moet blijven. Rus-tig blij-ven.
“STOPPEN!!!” hoor ik achter me gillen. RUSTIG BLIJVEN. #bloedkookt. Ik zeg niets en fiets een paar meter door. Desnoods komt hij me maar halen. Dat doet hij. Hij is achter me aangerend en grijpt me bij mijn lurven. Blijf van mijn lurven af! Nu word ik echt boos. Het gedonder begint.
“Of ik even wil wachten,” Nee, dat wil ik niet, want ik moet mijn trein halen. Er ontstaat een opstootje, met mensen die zich ermee bemoeien en mensen van hogerhand die erbij gehaald worden. De trein heb ik inmiddels gemist. Ik besluit ergens halverwege de tirade van het mannetje over te gaan op de beschaving. “Ja meneer,” “Uiteraard meneer” “Zeker meneer,” zeg ik na elk woord dat het mannetje in het pakje zegt. Hij is overigens nauwelijks te verstaan want hij heeft een niet te traceren accent, of er ontbreken een paar cruciale tanden. “Wil je ophouden met dat gemeneer?!” schreeuwt hij. “Waarmee meneer? Natuurlijk meneer.” zeg ik. Hij wordt kwaaier en kwaaier terwijl bij mij de woede is omgeslagen in ronduit kutgedrag, te vergelijken met dat van een puber tegen de conrector. Hoe het afloopt? Zoals dit soort dingen die nergens over gaan altijd aflopen. Met gedoe, een sisser en veel vertraging.
Ik trek mijn blauwe jurk recht en stap in de trein. “Moest dit nou, mama…” zegt zoon zuchtend.
Info: Jurk, MbyM, laarzen, Sacha. Foto: Wieke, in Duitsland
Meer ellende met mannetjes in pakjes lezen? Klikkerkdeklik
