jurk van Sexbierum
Ik ben aan de Friese kust verzeild geraakt. Ik heb daartoe een blauwsuède jurkje aangeschaft, dat niet scheurt bij de ferme Friese windvlagen.
‘Sexbierum’ heet de plek waar ik ben uitgenodigd, aan het Wad. Ik vertel het aan vrienden op een zomeravond op een terras in Utrecht. ‘Sexbieren?!’ roept Anna, “Zijn ze helemaal gek geworden, die Groningers? ‘Doodstil’, ‘Hongerige Wolf’, en nu weer ‘Sexbieren’” “Het ligt in Friesland, niet in Groningen.” verbeter ik. “Nou en! Ze moeten normaal doen, die Noordelingen! Sexbieren…” Mijn vrienden zien alles boven Amersfoort als Afrika. Boven Amersfoort wonen alleen maar verwilderde mensen en wolfskinderen. Mij zien ze waarschijnlijk als een verweest junglekind dat in de loop der jaren is geciviliseerd, want ik ben natuurlijk boor’n en toog’n in Groningen. Dat is overigens niet helemaal waar, één van de vrienden, een hippe hysterische homo, komt uit Drenthe. Ik noem hem ‘De Turfsteker’. Hij begint altijd hoog te gillen als ik dat zeg.
Sexbierum dus. Ik zit in de bus en denk nog even aan de uitspraak van Anna op het terras gister, dat ze vast ‘veel sex hebben en veel bier drinken in Sexbierum.’ Een beetje reiziger weet dat er na Zwolle niet zoveel meer komt in Noord Nederland. We begeven ons dan in de dunbevolkte Nederlandse prairie. De mensen praten er kortaf. Ze vinden dat ‘Westerlingen’ veel te veel woorden gebruiken. ‘Zeg nou eens wat je bedoelt, man. ‘ Zelf gebruiken ze zo weinig woorden, dat niemand er nog iets van begrijpt. Of ze bedienen zich van gebarentaal. Toen ik op station Leeuwarden aankwam, bijvoorbeeld, liep ik kennelijk de verkeerde kant op met mijn koffer. Een blonde Fries pakt me bij mijn schouder en kijkt me priemend aan. “NEE.” zegt hij, en wijst een andere kant op. “Moet ik daar heen? Zijn daar de bussen? “ vraag ik. “JA.” antwoordt hij, draait zich om en loopt weg. Eigenlijk heel aardig, als je erover nadenkt. Hij zet me ongevraagd op het goede pad.
Tegen de tijd dat ik me in de bus begin af te vragen in wat voor elfen- en trollenland ik nu weer beland ben, met plaatsjes als ‘Dronrijp’ en ‘Abbegaasterketting’, verrijst daar een middeleeuwse kerktoren. Sexbierum, we zijn er. Een echt Sexbierums kerkhofje met een Sexbierums kerkje en een Sexbierums stamcafé. Een eindje verderop ligt de dijk die Sexbierum beschermt tegen de zee.
Op de dijk trek ik even later mijn jurk uit. Het waait, de storm blaast me min of meer de zee in. En die Waddenzee is rúig! Hij trekt en zuigt, zwaar onderschat is hij, bedenk ik terwijl ik tegen de golven vecht zodat ik niet tegen de dijk aangeslagen wordt. Er spoelt een grote golf over me heen. Proestend ploeter ik verder, in een degelijke schoolslag. En dan gebeurt het wonder. Naast me duikt een kopje op, met grote ogen en snorharen, dat nieuwsgierig naar me kijkt. Of concludeert ‘oké, te groot, geen prooimateriaal,’, daar wil ik even van af zijn. Een zeehond! Zo kort als ze naast me opdook, is ze ook weer weg. Ze is naar beneden gedoken, de zee in.
Op de dijk trek ik mijn driftig wapperende jurk weer aan. Prachtig is het hier. Wat zijn er toch mooie gebieden in dit soppende polderlandje! Daarvoor hoef je niet 1000 kilometer naar Zuid Frankrijk te reizen. Ik kijk nog een keer naar de zee waar ergens de zeehond zwemt en jaagt. Dan flikker ik tussen de schapen van de dijk af, in mijn blauwsuede jurk.
info: jurk, Lola Lisa, laarzen, Shoot, ondergoed, Marie Jo
