‘Ben jij kerks?’ vroeg pas een collega verbaasd. Het woordje ‘kerks’ vond ik grappig. Het valt in de categorie ‘loops’ en ‘goedlachs’. Ik zat in de kerk met deze groene jurk.
Waarom ben je nog ‘kerks’ in 2015? Ik krijg de vraag regelmatig. De kerk is toch een achterhaald instituut? Daarom juist. 800 jaar lang gingen mensen naar dat oude gebouw waar ik ook geregeld zondags heenga, op zoek naar God. Als instituut vind ik overigens dat de kerken veel goeds doen. Het is de grootste georganiseerde vrijwilligersorganisatie, ze springt in de bres voor uitgeprocedeerde asielzoekers, fancy fairs worden georganiseerd voor een goed doel, kringloopwinkels opgezet, psychiatrische patienten bezocht en ga zo maar door. Daarnaast zijn er lezingen, en komen er wetenschappers en politici debatteren over maatschappelijke thema’s. Het Christendom heeft van huis uit oog voor de zwakkere, degene die niet voor zichzelf op kan komen. Ik vind het belangrijk dat mijn kids lid zijn van een groep die bestaat uit jong en oud, slim en dom, uit alle lagen van de samenleving, om met die groep actief na te denken over hoe je je verhoudt tot je medemens en tot God. Ook vind ik dat er niets mis is met het christelijk- joodse leefprincipe dat je een ander moet behandelen zoals je zelf behandeld wilt worden. Zouden meer mensen dat doen, dan zou de wereld er een stuk beter uitzien.
Maar dat is niet de reden dat ik ‘s zondags ter kerke ga. Vrijwilligersorganisaties heb je ook buiten de kerk, al is het dan niet in deze breedte. Ik ga omdat ik in God geloof en het prettig vind om iedere zondag af te stemmen op een andere dimensie. Om mijn kinderen mee te nemen, zodat ze misschien een zintuig ontwikkelen voor God of Het Hogere, zodat ze bekend zijn met het zoeken naar de zin en het waarom. ‘Moet dat dan?’ vroeg mijn collega. Dat kun je je inderdaad afvragen. Nee, er moet niets. ‘Moet je kijken wat er allemaal uit naam van religie gebeurt,’ is een veel gehoord argument tegen gelovigen. Daarbij worden dan de pogroms uit het verleden aangehaald, en met een beetje pech de IS, en voor je het weet sta je je weer te verdedigen voor iets waar je helemaal niets mee te maken wilt hebben. Wij gaan niet naar de kerk omdat we het Christelijk geloof aanhangen, maar omdat we God zoeken. En het Christendom is een variant die me bekend is, een taal die ik snap.
O.k., het valt ook mij op dat je in de kerk zelden een netkous ziet of een ferme naaldhak. Het praktische kapsel en de goedzittende loopschoen zijn onder de Christenen nog steeds in zwang. Iedereen kent Het Christenkipje, het blozende kindvrouwtje zonder lipstick met keurige spijkerbroek, een kort kapsel en aan de voet een Birkenstock of een Wolky. Ze rookt niet en drinkt één wijntje, waarna ze nog meer blosjes op de wangen krijgt en guitig moet giechelen om niks. Christenkipjes hebben iets schattigs. Maar het Chistenkipje is aan het verdwijnen. Ik zie steeds meer stylische jurken in de kerk verschijnen met daaronder een pittige sandalette. De binnenstadschristenen zijn steeds meer hipsters die niet naar de kerk gaan omdat het moet, maar omdat ze vorm willen geven aan hun behoefte aan zingeving, hun hang naar God en het spirituele.
Iedere week worden twee kerken gesloten, las ik vandaag in de krant. Maar ik hoop toch echt dat die oude krakende binnenstadskerken, waarvan ik er één bezoek, in functie blijven. Dat daar iedere zondag een groep mensen vrijwillig elkaar op blijft zoeken om eeuw na eeuw gezamenlijk God te zoeken. Wel of niet in groene jurk.
info: Jurk, Elroy, via www.goodfibrations.nl . laarzen, dr. Adams.
fotografie: Elise Kirpestein
