Ik hoor nu aan het legenestsyndroom te lijden. De kinderen zijn allebei uit huis, de één woont in Tilburg, de ander in Amsterdam. In een paar weken was het gefikst, weg waren ze. Ik kan melden: dat syndroom valt best mee.
Ja, als ik thuis kom en het huis is donker, moet ik even slikken. Normaal hingen er bij binnenkomst diverse adoli’s om de keukentafel. Biertje en fles wijn erbij, gelach, discussie. Over Karl Marx. Wanneer discussiëren wij veertigers nou nog over Karl Marx? Hoe lang geleden hebben wij het kapitalistische systeem betwijfeld of juist verdedigd? Wij hebben het niet meer over Marx, maar over de belastingaanslag. Het jonge volk houdt je op haar manier bij de les en bij de essentie van het leven. Dat mis ik wel, ja.
Toen ik pas thuis kwam uit mijn werk, was het huis donker en stil. Ik deed het licht aan, zag dat mijn koffiebeker van vanochtend er nog steeds stond. Niemand om tegen te blaffen: “Ruim je vaat nou eens op!!” want dat ben ik zelf. En wat ik vooral mis: het “Hooo-ooi, mam!”
Maar verder valt het dus erg mee. Ze zijn om te beginnen nog veel thuis, Tilburg en Amsterdam is niet ver van Utrecht en ze hebben hier ook nog steeds vrienden en activiteiten. Hun vader heeft in de tussentijd een halfzusje verwekt dat nu een paar maanden oud is, dat schept ook een extra band met de thuisstad. Trouwens, ik ben zelf ook veel de hort op.
Hun afwezigheid heeft voordelen: behalve je eigen koffiebeker is de puinhoop beter in bedwang te houden. Geen oude sokken in de gang, pizzadozen die op een stoel liggen omdat iemand vergeten is ze bij het oud-papier te doen, potjes nagellak tot in de WC en ga zo maar door. Alle puinhoop die er nu is, komt bij mezelf vandaan. Behalve in het weekend, dan begint het puinruimen weer van voren af aan.
Het allerleukste is het toekomstperspectief. De Reisgenoot en ik hebben besloten om samen onze tent op te slaan. Met andere woorden, hij komt erbij. We hebben om te beginnen een kolossale gemeenschappelijke aanschaf gedaan, een bank waar zowel de kids als hun vrienden als onze complete families als de hele buurt als wijzelf ruimschoots op kunnen hangen. Een zogezegd ‘inclusieve bank’. Dochter heeft hem al gezien op een plaatje. Haar commentaar: “Mam, dit is de afschuwelijkste bank die ik ooit heb gezien in mijn hele leven.” We hebben haar vriendelijk bedankt voor de heldere feedback, maar aangezien ze toch niet meer thuis woont, zal de inclusieve bank komen.
Legenestsyndroom: Schakelen. Het leven is een reis, je trekt verder, op naar het volgende avontuur.
info: deze jurk is echt het summum. Het liefst heb ik hem elke dag aan. Gekocht bij LIVStores, Twijnstraat 41 Utrecht. D’Etoiles Casiopés.
