Sinds een jaar of acht ben ik van de blauwe knoop. De reden daarvoor is niet omdat ik een alcoholist was, maar omdat ik dat niet wilde worden. Ik werd er bepaald niet leuker op met drank, zie ook https://www.jurkenvanmaria.nl/sobere-jurk/ Bovendien was ik de gevolgen erna zat. Eindeloos dwalen door de stad met een brakke knar, omdat je niet meer wist waar je je fiets had neergezet, relletjes rechtzetten die je de avond ervoor veroorzaakt had (‘sorry’, ‘sorry’), wijnvlekken op de nieuwe bank van je vriendin. Er is geen dag voorbij gegaan dat ik niet blij was met mijn keuze om niet meer te drinken. Dronken mensen zijn zó vervelend. De enigen die het daar niet mee eens zijn, zijn de drinkebroertjes zelf.
Er zit een bepaalde opbouw in. Eerst is drinken nog leuk. Aangeschoten mensen komen op een niveau van directheid dat ik al heb van nature, dus ik vind dat prettig. Natuurlijk zie ik de chemische invloed. Normaal zitten ze stil te observeren in een hoek, nu zijn ze onderhoudend en praatgraag. “Doe dat zonder drank ook eens wat meer, uit die schulp kruipen,” denk ik dan. Maar prima. Die openheid gaat nog een tijdje door. Totdat de glijdende schaal inzet. Het magische moment van vrolijk en licht tipsie, blijft meestal niet op zichzelf staan. Tip Marugg schreef er al over in zijn boek “De morgen loeit weer aan.’ en de film DRUK gaat er ook over: er is een bepaald moment in alcoholbeïnvloeding dat perfect is. Je voelt je blij en uitgelaten, je bent sociaal en spitsvondig. Daarna gaat het bergafwaarts.
Mensen worden openhartig terwijl ze dat eigenlijk niet zijn, scherp op het verkeerde moment tegen de verkeerde persoon, roekeloos. Hierna komt het huilen (mannen en vrouwen), het zwalken, het lallen, boosheid en agressie, soms vandalisme. Voor de niet-dronken mens is het eieren lopen met dronkaards, het zijn een soort borderliners. Je kunt maar zo iets zeggen wat ze niet zint en ze ontsteken in woede, of ze gaan een discussie aan die helemaal nergens over gaat, maar willen wel hun gelijk. Dronken mensen zijn al hun decorum verloren. In bed presteren ze ook al niets meer, alles is slap en ze stinken uit hun giechel en hun porieën. Ze worden de slechtste versie van zichzelf en dan nog slechter. Ik heb het er niet op.
De dag daarna liggen ze uitgeput voor pampus. Niet presterende op hun werk. Chagerijnig. En de enige die dit grappig vinden zijn de drinkebroertjes en – zusjes zelf, misschien vanwege een soort idee van ‘wat zijn we toch leuk stout geweest met zijn allen.’ Ik vind ze niet stout, alleen maar heel onaantrekkelijk. Nee, ik ga niet meer drinken. Het leven is al troebel genoeg, doe mij maar echtheid.
