Ik ben in Parijs, de stad waar drie filialen zijn van het Heilige Schoenenmerk Louboutin. Ik heb geld opzij gelegd voor deze schoen. Dit weekend was ik vast van plan om Louboutins te kopen. Het is niet gebeurd – totaal afgeknapt.
Half elf gaat de winkel open. Het is zonnig weer, ik heb er zin in. Mijn rekening is Louboutinproof. Ik ben te vroeg. Er staan nog twee andere klanten ongeduldig te hippen op hun hakken, net als ik. Binnen zitten de drie medewerkers met de rug naar de deur toe, het ziet eruit als een sektebijeenkomst.
Half elf doet één van de medewerkers zwijgend de deur open. De twee andere klanten lopen fluisterend door de winkel, alsof we in een museum lopen waar de laatste Keltische drinkbokalen zijn uitgestald. Mijn beoogde laarsje staat er. Het valt me op hoe doodnormaal het laarsje er eigenlijk uitziet, behalve de rode zool dan. Ik verbreek de stilte door luidop te vragen naar de juiste maat. Een meisje trekt haar wenkbrauwen op, pakt de schoen uit mijn handen en herhaalt de maat in het Frans. Ze komt terug met een halve maat groter, mijn maat is er niet, zegt ze.
Haar collega kijkt misprijzend naar mij. Heb ik iets verkeerd gezegd? Te hard gepraat? Is het ongepast om naar een maat te vragen? Ik trek de te grote schoen aan. Prijs: €725,-. Het meisje hangt tegen de kassa aan en kijkt naar buiten. Hij is te groot, zeg ik, hij slipt. Ik ben zelf door mijn knieën gegaan om te kijken hoe het met de teenruimte zit. In hoeverre de hiel heen en weer beweegt. Hoe hij uitloopt aan de zijkant. Heb ik geleerd in de schoenwinkels waar ik vroeger werkte, Fred De La Bretoniere en Molenkamp. Daar rende je voor je klanten en dacht je mee, dat was normaal.
“Probeer een sok,” zegt het meisje. Dat doe ik en constateer na zelfonderzoek dat hij gewoon te groot is. Bij een goedkope schoen kun je dat risico nog nemen, maar een schoen ter waarde van een goede laptop of een kwaliteitsfiets, moet perfect zitten.
Het meisje zwaait met een zooltje, maar ik wil geen zooltjes in mijn Louboutins, kom op. Ze posteert zich weer tegen de kassabalie. “Kun je zien of in andere filialen deze schoen in mijn maat is?” krijg ik het lumineuze idee. Het meisje knikt langzaam, komt overeind en sloft naar de computer. “Is er nog,” zegt ze. Fijn dat ze deze kennis met me wilde delen.
Ik kijk nog een keer in de spiegel. Dat is niet eenvoudig, want er zijn maar twee spiegels en daar staan allemaal laarzen voor. En ineens ben ik het zat. Ik krijg hier het gevoel dat ik blij mag zijn dat ik in de winkel mag komen, dat ze zich verbijten dat mijn bacteriën nu door de franse Loutboutinbacteriën heenlopen. Back in Holland heb ik een laarsje dat hierop lijkt, van Prada. Eigenlijk is dat laarsje veel mooier, behalve de zool. Maar moet je €725 neertellen voor een rode zool? Het meisje staat weer bij de kassa, blik op oneindig. De andere klanten fluisteren.
Ik geef het zwarte Louboutinlaarsje terug. “Fijne dag nog” zeg ik. En ik verlaat het pand van Louboutin en ik besluit dat ik hier nooit meer terug zal komen. De zon schijnt in mijn gezicht.
Info: jurk, Gsus, laarzen, Fred de la Bretoniere
fotografie: www.robvanscheers.nl
tips:
Zelfhulptips bij het passen van schoenen.
* Houd je schoen vast en til je voet op. Gaat je enkel omhoog? Dan slipt je schoen, niet kopen. Zooltjes zijn ook geen oplossing, want je schoen zal uitlopen en dan slipt hij alsnog.
* Trek je linkerschoen uit en houd je rechtervoet tegen de zool. Nu kun je zien hoeveel ruimte je nog hebt. Als je tenen over de randen hellen, is hij te klein.
* Schoenen lopen inderdaad uit, maar nauwelijks in de lengte. Als je schoen bij de tenen te klein is, niet doen.
* In de breedte loopt je schoen wel uit. Maar als hij al te strak zit, gaat het leer over de zool hangen, daar worden ze niet mooier van.
* Kortom: je schoen moet eigenlijk meteen goed zitten, dan blijft hij het mooist.
