Soms gebeurt het dat je heel kort in een luchtbel onder water in Atlantis leefde. Daarna zwem je naar boven en ben je weer keihard op het land. Ook leuk, maar je kunt de herinnering aan de luchtbel niet vergeten. Ik ben inmiddels al een paar dagen aan land maar denk nog aan de Atlantisbel van theater- en kunstfestival Lusifemia.
Op Lusifemia, gaf ik een workshop Verhalen Vertellen en voor het eerst van mijn leven een conference. Met eigen liedje en al, een uur lang (zie voor een fragment uit de show hieronder). De happening was in Zeerijp, een plaatsje in de ruimte van Groningen. Kom je aan in de wuivende korenvelden, dan ben je een paar oeroude dorpjes met kerkjes van zo’n negenhonderd jaar oud al gepasseerd. Een brug waar je nog net met je auto overheen kunt, de weg is allang niet meer geplaveid. Tegenliggers zie je al van verre aankomen door de velden, het is de bedoeling dat je dan even in de berm gaat staan om de auto te laten passeren. Een andere wereld is Groningen. Wel ontdekt door Japanners (serieus), maar nauwelijks bemind in eigen land. De Groningers vinden dat wel best, houdt het lekker rustig. In dit Atlanta doken we onder voor de Bubble Lusifemia.
De vrouwen die aan dit festival meedoen, komen overal vandaan en hebben alle mogelijke beroepen. Van psycholoog tot buschauffeur, van lerares tot verpleegkundige. Gemeenschappelijke delers: de liefde voor cultuur en geaardheid. De eerste deel ik wel, de laatste niet. ‘Je bent duidelijk hee,’ zeiden de festivalgangsters ’want je loopt op hakken alsof het sneakers zijn, en niet zoals wij Lesbianen als een pasgeboren kalf.’ O.k., daarin ben ik dus de minderheid, niet ho, maar hee. Niet erg, ik ben wel vaker een minderheid. Ik was het enige meisje in een jongensgezin, ik was die journalist die mee ging op een convooi of toernooi. Je hoort erbij, maar niet helemaal. Het voelt vertrouwd en het heeft voordelen: omdat je anders bent accepteren ze ook dat je anders doet. Een minderheidspositie geeft vrijheid.
Ik voel steeds meer dat een kloof tussen mensen vanwege gender, geaardheid, geloof, afkomst of ras kunstmatig is. Zodra je met elkaar in verbinding komt, valt alles weg. Dan mag je het oneens zijn over bijvoorbeeld je religie of levensfilosofie, maar het is niet erg, als de liefde er is. ’Liefde’ is een begrip dat groot kan zijn maar klein kan beginnen. Iemand laten zijn zonder oordeel, daar begint het mee. En dan komt de rest vanzelf. Niet oordelen en waar nodig een plukje vergeving, dat maakt de wereld een stuk mooier.
In de Groningse velden klinken de vrolijke en melancholieke tonen van de zigeunerband Lanyok. Op de achtergrond leggen een paar deelneemsters de hand aan hun schilderij dat ze hier hebben gemaakt. Er is vrede. Nog even Atlantis en dan zullen we naar boven zwemmen.
Bekijk hier een fragment uit mijn cabaretvoorstelling zondagavond 19 juli
