Niet is zo leuk als je puberkinderen verbijsteren. Meestal is het namelijk omgekeerd. Het zijn de uitzonderlijke situaties.
Dit stukje tikte ik in een leren rok van Vanilia.
Zoals pas, toen ik met Anna en Sofie in het Wilhelminapark wilde picknicken. Er kwam een eigenwijs meisje aangelopen, strakke spijkerbroek, laarzen, lang blond haar. Ik herkende haar natuurlijk direct. Ze had zich losgemaakt van een groepje jongeren dat rond een bankje hing om samen niets te doen. “Mam, wat doe jij hier?” vraagt het meisje met haar hand in de zij. “Ik woon in deze stad,” antwoord ik dochter, “ik betaal hier rioolrechtenbelasting.” Ze haalt haar schouders op en loopt weer terug naar de vrienden. “Veel plezier dan,” zegt ze en zwaait nog even naar Anna en Sofie. Vagelijk herinner ik me dat ze inderdaad “zou gaan chillen in het Willa.’
Ik mag niet te hard juichen als ik meega naar Waterpolo, want “gênant. We horen je boven iedereen uit.”. Mijn muzieksmaak is blijven steken in de jaren ’80, ik ben überhaupt blijven steken in de eighties, vinden mijn twins van zestien. Zo ook vandaag, als we in de keuken zitten. “Mag ik nu eens mijn playlist opzetten?” vraag ik netjes. Ik word namelijk een beetje moe van die muziek van nu. Zeker die van zoon. Niet te plaatsen klanken, in een toonsoort die me ver boven de pet gaat. Ze zuchten. “Zet jij maar Phil Collins of de Direstraits op. Maar niet langer dan tien minuten, please.” Ik zet mijn playlist op, die ik steeds vernieuw en verander. Er staat van alles op. Van The Offspring tot the Beatles, Madonna, Barbara, Brel, ga maar door.
Als Anna en Sofie er zijn, blèren ze vrolijk mee met mijn playlist. Vooral op Rammstein, die draaiden we als twintigers toen we met een afthanse auto over de Deutsche autobahn naar Hongarije scheurden. Anna achter het stuur, muziek op volume net-geen-gehoorschade. “Rammstein. Kein vogel singt.” Snoeiharde gitaren en obscure drums begeleidden de nog obscuurdere teksten. Wij hadden lol, in die geleende Cadillac die benzine slurpte. De Canadese band Sum 41 doet me er een beetje aan denken, maar vooral aan die andere band van vroeger, de Sexpistols. Ook al zo’n gemoedelijke muziekgroepje.
“Mam, wat ís dit?” vraagt de tweeling ontsteld als Sum41 langs komt op mijn playlist. “Het is niet eens oud, ze waren op Pinkpop!” zegt zoon in verbijstering. Raggende gitaren, drum die klinkt als een vuurgevecht, misnoegde teksten, “vind je dit mooi?” vragen ze ongelovig. “Ja hoor,” zeg ik terwijl ik een pannenkoek omgooi.” “Keurige muziek.” Zoon en dochter wisselen een blik. “Wij kennen deze muziek dus niet,” zegt dochter. “Jij draait toch altijd ouwe melodische meuk,” zegt zoon. “geen muziek die wij niet kennen?” Ik lach van binnen. Een klein lolletje van de moeder.
Info: Rok, Vanilia, laarzen, Fred de la Bretoniere. Fotografie (Kaapstad, Muizenberg) door Sarah Cranko
