Zo verslaap je je op een ochtend. Het is nog niet eerder gebeurd, ja, ooit op de middelbare school. Ik heb de wekker eerder gezet, omdat ik eindassessments af moet nemen. Kan ik een treintje eerder weg, is de afweging.
Ik heb heerlijk gedroomd, details laat ik hier om privacyredenen achterwege. Zo’n eindeloze droom waar je van het ene welzalige avontuur in het andere valt, à la De Bibelebontse Berg, maar dan voor volwassenen. De droom schrijft me keurig het verhaal uit, het is een droom uit een boekje. Langzaam gaat je geest over naar de werkelijke wereld. Je opent je ogen. ‘Grappig’, denk je, ‘dat het nu ineens toch licht is om half zeven.’ En je doezelt nog even weg. Dan schiet je rechtop in bed. Dat kan helemaal niet! Hoe laat is het? Je grijpt naar de wekker. Over precies achttien minuten gaat de trein.
Koortsachtig denk je na. De trein missen is geen optie, er zit een student te wachten die zich een half jaar heeft voorbereid op zijn eindassessment. Dat betekent dat je binnen achttien minuten in de trein moet zitten. Je schiet je rok aan. Een trui. Springt in je laarzen en daarna op de fiets. Make-up dan maar in de trein, al vind ik vrouwen die zich in de trein opmaken altijd enorm pervers.
Op de fiets is de wereld schimmiger dan ooit. Je realiseert je dat je je lenzen vergeten bent in je ogen te stoppen. Die dag maak ik ettelijke vijanden, van mensen die ik niet groet omdat ik ze niet zie. Ik spring nog net in de dichtklappende deuren. Als de trein nu vertraging heeft, ga ik gillen.
De trein heeft geen vertraging en ik ben op tijd. Over de keuze van het rokje kunnen we discussieren, maar hee, ik had haast!
Info: rok, www.goodfibrations.nl laarzen, Fred de la Bretonniere, trui: Mexx
Foto door Kilian, in Berlijn, Stasimuseum
