#stone stacking
Toen mijn vriendin Marianne nog in Kaapstad woonde, stuurde ze regelmatig fotootjes van stenen die ze op het strand gestapeld had tot een kunstwerk. Torens van bij elkaar passende stukken rots en kiezels, zware stenen op lichte stenen. Soort bij soort, maat bij maat. Passen, meten, sjouwen, geduld hebben. Stone stacking is een soort Jenga in combinatie met Mikado, maar dan met stenen.
“Ik word er rustiger van,” zei ze. Ik zag haar voor me, haar zwijgende gezwoeg in de zon, fysieke inspanning, geen tijd voor gepieker. Een betere vorm van zelftherapie is er niet.
Inmiddels woont Marianne, na twintig jaar omzwervingen, weer in Nederland. Hier zijn geen stranden met rotsen en kiezels, Het stenen stapelen in Kaapstad maakte plaats voor een moestuin in Amersfoort. Maar ze was het stenenstapelen niet vergeten.
“Er is een wedstrijd ‘Stone Stacking’ in Schotland, kondigt ze aan, ‘Ik ga daar heen.’ Stenenstapelaars blijken een internationale commune te vormen. Kijk je op insta op #stonestacking of #stonebalance, dan kom je honderdduizenden foto’s tegen. Prachtige kunstwerken, niet alleen op het strand, maar overal waar stenen liggen. In de woestijn, op de steppe, in de prairie. Mensen zijn creatieve wezens, ze hebben blijkbaar een behoefte om iets moois te scheppen uit het niets. Iets nieuws te maken. Het is diep- menselijk om schoonheid te zien en te creëren. Voor zover ik weet is er geen enkele diersoort die dat doet.
Ondertussen zwoegde Marianne dit Paasweekend door onder de zon, in Schotland. En vanochtend kreeg ik de app: Ze is Europees Kampioen geworden voor het artistieke deel! (zie foto) Chapeau, lieve Marianne! Je bent een bikkel, altijd al geweest. Je hebt het ‘em geflikt!
Op de foto het winnende stonestackingkunstwerk van Marianne Winter, 21 april 2019 Schotland .
