De oorbellen van Sofia
Dat joeg haar de stuipen op het lijf, het alarm dat hier eerste maandag van de maand klinkt. Onze nieuwe Oekraïense huisgenoot Sofia woont inmiddels een maand bij ons. Het begint te wennen.
“Je rende voortdurend van boven naar beneden, van je huis naar de schuilkelder,” vertelt ze met schrikogen, terwijl op de achtergrond het maandagalarm loeit, “Bij ieder bombardement waren er mensen gesneuveld. Buren, de broer van die en die. Mensen die je kende, mensen uit je dagelijkse leven.” Hier in Nederland is het “Een andere wereld.” Net het paradijs, zei ze toen ze hier nog maar net woonde. Koningsdag vond ze ‘Amazing’: “Ik heb nog nooit in mijn leven mensen zo zien feesten.” .
Okay, het is altijd even inschikken als je er een huisgenoot bij krijgt, maar gelukkig heb ik vroeger een jarenlange training in studentenhuizen gehad. Oekraïense Borsjsoep is lekker, maar al dat gefermenteerde voedsel in de koelkast (zuurkoolsoep, zuurkoolsalade, uienpuree met suiker), hoeft voor mij niet. Maar dan heb je de nadelen ook wel gehad. Het is vooral gezellig met Sofia in huis. Het voelt bijna ongepast om dit te schrijven, want de aanleiding blijft bitter. Vanwege de bombardementen is ze hierheen gevlucht. Bij het maandagalarm zag je een glimp van de angsten die ze heeft doorstaan.
Een draai vinden in Nederland, verloopt niet altijd even makkelijk. Voorbeeld. Ze staat op Vinted met haar sieraden. Ze maakt ze met de hand, in Amelisweerd plukt ze bloemen die ze droogt en daarna verwerkt in haar sieraden. Soms zie ik haar boven met haar pincet de bloemetjes zorgvuldig in de mal priegelen, die dan weer moet drogen. Ze vraagt er te weinig voor, de prijs dekt net de materiaalkosten. Die materiaalkosten zijn hier vijf maal zo duur als in Oekraïene, dat is het punt. Ze zit niet stil. Bij ‘Oortje’ aan de Oude Gracht hier in Utrecht, verkopen ze ook van haar sieraden. Ze is bij café’s langs gegaan om te vragen of ze mocht werken, maar dat kon niet, ze sprak de taal niet goed genoeg. “Of ze vonden het ingewikkeld om met een Oekraïner te werken,” denkt ze. Of dat waar is, weet ik niet. Misschien.
Ook bij de bibliotheek, waar ze boeken wil lenen om Nederlands te leren, vangt ze bot. Ze kan niet zomaar lid worden op vertoon van haar Oekraïense paspoort, krijgt ze te horen. Als ik er achteraan bel, zou dat wel moeten kunnen. Blijkbaar een misverstand, ik ga binnenkort met haar mee. Ze wil een goedkoop telefoonabonnement van BEN, zodat ze kan bellen met haar zoon. Ze moet de hele dag thuis blijven, maar de BEN-man staat bij de verkeerde deur. De volgende dag moet ze weer de hele dag klaar zitten. Het frustreert haar. Ze wil aan het werk, niet dat gedoe. Ik zie hoe moeilijk het is om een plek te vinden in een maatschappij in den vreemde. Ze heeft veel energie en ze is een aanpakker. Maar je moet hier een hoop regelen.
Vanochtend vond ik twee prachtige oorbellen, in de rode U van Utrecht met ingelegde bloemetjes uit Amelisweerd. “Vor Maria,” stond erbij. Een cadeautje van Sofia.
p.s.: als je ook oorbellen van Sofia wilt, hier kun je haar vinden: Je kunt ook altijd contact met haar zoeken voor een verzoek. https://www.vinted.nl/member/86890398-sofiiafh
lees ook: Sofia woont hier
Deze column schreef ik in samenwerking met de Nuk, www.denuk.nl
